Ες Αθήναιον ανταπόδοσις
Δεν θα μπορούσα να προσπεράσω τα όσα έγραψε ο Αθήναιος για τα Errata Culinaria στο blog του, το οποίο διαβάζω και αγαπώ, και συγκεκριμένα στο post http://www.greekgastronomer.com/?p=438.
Εγώ, Ναυκρατίτης/-ις δεν είμαι. Όμως, σαν ταπεινό δευτερόκλιτο λατινικό ουδέτερο (erratum στον ενικό, errata στον πληθυντικό) κινούμαι κι εγώ στο ίδιο χρονικό και τοπικό πλαίσιο (δεύτερο αιώνα μ.Χ., τότε που οι Ρωμαίοι δικαιωματικά αποκαλούσαν ολάκερη τη Μεσόγειο mare nostrum). Σαν τη γενιά εκείνη των Ρωμαίων που δε γεύτηκε ποτέ το σίλφιο (λέγεται ότι ο τελευταίος σωζόμενος μίσχος είχε προσφερθεί στον Νέρωνα 100-τόσα χρόνια νωρίτερα), ορέγομαι κι εγώ τα του φαγητού και γράφω όπως μπορώ, για όσα ξέρω και όσα μπορώ να τεκμηριώσω. Συνοπτικά, veni, legi, dixi: κατέφθασα, διάβασα, το κοινοποίησα.
Ορμώμενος από τα σχόλια (και τα σκολιανά) που ακολούθησαν το παραπάνω post, θα έλεγα ότι ο ανήρ εστί ρήτωρ ένορχις (orador cojonudo ή con cojónes θα τον αποκαλούσαν οι σύγχρονοι Ίβηρες).
Με τα λόγια του Κάτουλλου, χαιρετώ: «Ave atque vale».
Με την ημετέραν λαλίαν: «Έρρωσο!»
.
.
.
5 comments:
E όχι και σχολιανά! Πρέπει να αναγνωρίσετε ότι σπανίως επικρίνω στο μπλογκ μου και το αστείο είναι ότι όσο το γράφω μου έχουν τύχει σε εστιατόρια τα πιο τρελά πράγματα.
Θα σας αναφέρω ένα που με καταστεναχώρησε και ήμουν μάλιστα με τη Μάτζικα και μία παρέα. Ζητήσαμε λιγκουίνι με θαλασσινά και μου έφεραν σπαγγετίνι. Όταν τόλμησα να κάνω μία χιουμοριστική παρατήρηση, επιχείρησαν να με πείσουν πως δεν ξέρω τί τρώω και πως μου είχαν φέρει όντως σπαγγετίνι. Μου ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι και καταστεναχωρήθηκα. Είπα να τους γράψω ένα μεγαλειώδες κράξιμο αλλά μετά σκέφτηκα πως είναι η επιχείρησή τους κι εγώ ένας ψευδώνυμος ( όχι ανώνυμος) μπλόγκερ.
Δεν το κάνατε εσείς το φάουλ αλλά η κυρία Κόχυλα που παρουσίασε ένα μπλογκ με πέντε ποστ. Ομολογώ πως σκέφτηκα ότι μπορεί να το έκανε για να γλυτώσει στο μέλλον από την αιχμηρή σας πένα, αφού τα κείμενά της βρίθουν απίστευτων λαθών και ανακριβιών (γιατί κανείς μας δεν είναι αλάνθαστος) και πολύ συχνά θυμίζουν άλλα κείμενα, δεν ξέρω πώς γίνεται αυτό αλλά κάπως γίνεται...
Καλή συνέχεια!
Ευχαριστώ πολύ και καλό κουράγιο!
Τα ποστ δεν ήταν 5, αλλά γύρω στα 20.
Θα ήθελα να πιστεύω ότι δεν μετράει το μέγεθος (χεχέ.. εκεί σαφώς υστερώ) αλλά το περιεχόμενο.
Σεβαστή η παρατήρησή σας περί ανωνυμίας μου, αλλά αυτή είναι κάτι το εσκΕμμένο, ώστε κάποιες φορές να μου επιτραπεί να υπερβώ τα εσκΑμμένα.
Δεν θέλω να δώσω λαβή σε αυθαίρετες (έως και συνωμοσιολογικές) ερμηνείες που θα δοθούν από εκδότες ή συγγραφείς που πιθανόν να θίγονται προγενέστερα ή περισσότερο συγκριτικά με άλλους, καθώς ο περιορισμένος ελεύθερος χρόνος μου καθιστά δυσχερή (και ομολογουμένως αδύνατη) την πλήρη κάλυψη όλων των λαθών σε μαγειρικές εκδόσεις. After all, το χόμπι μου κάνω.
Οι κρίσεις μου (αρκετά χρονοβόρες και επίπονες στην τεκμηρίωσή τους) δεν αφορούν λάθη του «δαίμονος» και ξεφεύγουν, φρονώ, από ένα απλό ξεμπρόστιασμα ή ξεφώνημα (αγγλιστί “outing”) λαθών, προσφέροντας έτσι μία οιονεί ινκόγκνιτο ατμόσφαιρα για τους κατακρινόμενους. Νομίζω ότι από κραυγές έχουμε χορτάσει και δεν χρειάζεται να ενισχύουμε τη ήδη υπάρχουσα χλαπαταγή.
Εγώ οφείλω να ευχαριστήσω την κα Κόχυλα για το βήμα που μου προσέφερε. Τα υπόλοιπα, απλά, δεν με αφορούν και δεν έχω καμία διάθεση ούτε να βρέξω το ράμφος μου (far’ vagnari a pizzu, που λένε και οι Σιτσιλιάνοι).
Όμως, σαν εξωτερικός παρατηρητής (ένσημα δεν μου κολλάνε ούτε στη Μιχαλακοπούλου, ούτε τη Χρήστου Λαδά, ούτε στο Φάληρο, ούτε… ούτε… ούτε…) δεν μπορώ παρά να επισημάνω ότι σχεδόν όλη η συζήτηση αναλώθηκε σε εξωγενή θέματα και δεν ακούστηκε ΤΙΠΟΤΑ για το περιεχόμενο της συνέντευξης.
Χίλιες-τόσες λέξεις δα, και το σινάφι δεν έχει να πει τίποτα; Να μην αναφωνήσω κι εγώ μετά «Νισάφι»;
Ένα λόγο θα σας πω για το περιεχόμενο της συνέντευξης: από την εμπειρία μου, που δεν είναι ευκαταφρόνητη, σας διαβεβαιώ ότι κανείς δεν έμαθε να μαγειρεύει καλύτερα διαβάζοντας μαγειρικές στήλες στις ελληνικές εφημερίδες και τα περιοδικά γιατί οι 9 στους 10 που τις γράφουν δεν έχουν σπουδάσει μαγειρική, δεν έχουν εργαστεί σε αληθινές επαγγελματικές κουζίνες ( ένα δικό τους εστιατόριο στο χωριό τους, δεν πιάνει...), δεν ξέρουν καν να μαγειρεύουν... Έτσι, κανείς δεν θα μάθει να μαγειρεύει καλύτερα αν μεταφραστεί σωστά το red mullet...Καλό είναι να μεταφράζεται σωστά αλλά θεωρώ πιο χοντρό σφάλμα το να δημοσιεύει κανείς συνταγή για σουφλέ τυριού με...φαρφάλες!
Θεωρώ πως η δική σας δουλειά, έχει να κάνει με τη μετάφραση και τη γλώσσα και όχι με τη μαγειρική. Αν είχε να κάνει με τη μαγειρική, τότε θα γνωρίζατε κι εσείς πως το τρεντ δεν είναι πλεόν η ρόκα και το βαλσαμικό αλλά κι εσείς από τα ίδια έντυπα ενημερώνεστεπου γράφουν την ίδια κοτσάνα από τότε που έχω γυρίσει στην Ελλάδα, τα τελευταία επτά χρόνια δλδ. :-)
Προσέξτε! Αυτό δεν το θεωρώ κακό ούτε κατά διάνοια και βρίσκω διασκεδαστικότατο το ταράκουλο που θα παθαίνουν όσοι σας διαβάζουν και καλόν είναι να υπάρχει η αίσθηση ότι κάποιος που ξέρει, διαβάζει. Ως εκ τούτου θεωρώ πως η δουλειά σας θα συμβάλει στο να διαβάζουμε καλύτερα κείμενα γενικώς.
Ξέχασα κάτι σημαντικό! Είμαι απολύτως υπέρ της ψευδωνυμίας. Όταν κάποια άποψη είναι τεκμηριωμένη δεν έχει σημασία ποιος την υπογράφει. Σημειώστε πως σε αυτό που κάνετε εσείς, είναι εφικτή η τεκμηρίωση. Όταν εκφράζεις κρίσεις για γεύσεις όμως τα πράγματα είναι λίγο διαφορετικά. Βέβαια, το σπαγγετίνι δεν γίνεται με τίποτε να είναι λιγκουίνι και μπορεί να γράψει κανείς μια κριτική με ψευδώνυμο σεβόμενος το ψευδώνυμό του πρώτα απ'όλα.
Εμένα μ' αρέσει το μπλογκ σας errata culinaria.
Το βήκα πριν τη συνέντευξη (αν και πήρα πολύ καθυστερημένα το μέηλ που μου στείλατε) κι ετοιμαζόμουν μάλιστα κι εγώ να σας γράψω ένα ποστ, θετικό βέβαια.
Στα περί εντύπων για τη μαγειρική, συμφωνώ απόλυτα με τον Αθήναιο. Ακόμα και πολλά βιβλία μαγειρικής είναι άσχετα, πόσο μάλλον τα περιοδικά που για να γεμίσουν τις σελίδες τους και να πουλήσουν διαφήμιση, γράφουν κυριολεκτικά "ό,τι βρουν μπροστά τους".
Πάντως επειδή φαίνεται να καταλαβαίνετε από μαγειρική, και αφού διαβάζετε τα έντυπα, θα ήταν ενδιαφέρον να γράψετε κάποιο άρθρο για μαγειρικά λάθη σε συνταγές. Τέτοια να δείτε πόσα υπάρχουν!
Και θα διαφωνήσω με τον Αθήναιο στο οτι το μπλογκ σας ασχολείται με τη μετάφραση και τη γλώσσα.
Συνεχίστε όπως αρχίσατε, και μη δίνετε πολύ σημασία στις συνεντεύξεις. Δυστυχώς δουλεύουμε για να γεμίζουν σελίδες οι εφημερίδες. Είμαστε γι αυτές, απλώς υλικά στις συνταγές τους. Τίποτε άλλο.
Post a Comment