Τα εικαστικά διανθίσματα του blog

Με αφορμή κάποια σχετικά σχόλια και ερωτήσεις, θα ήθελα να δώσω μερικές πληροφορίες για το πλάσμα που βλέπετε στο κάτω μέρος της κάθε σελίδας. Το πλάσμα αυτό ονομάζεται κάβουρας ο ερημίτης (αγγλικά hermit crab, είτε soldier crab, γαλλικά bernard-l’ermite και λατινικά (eu)pagurus bernhardus.

Ο Πλίνιος ο Πρεσβύτερος, στο έννατο βιβλίο της «Φυσικής Ιστορίας» του, αναφέρει (9:98)
Pinotheras vocatur minimus ex omni genere, ideo opportunus iniuriae. Huic solertia est inanium ostrearum testis se condere, et cum adcreverit migrare in capaciores.

"Πιννοθήρας ονομάζεται ο μικρότερος εκπρόσωπος αυτού του γένους, ο οποίος εξαιτίας αυτού [του μικρού μεγέθους] υφίσταται αρκετές κακουχίες. Η ικανότητά του έγκειται στο να κρύβεται σε κενά όστρακα και, καθώς μεγαλώνει, να μετακομίζει σε άλλα πιο ευρύχωρα."

Ο Αλέξανδρος Δουμάς πατήρ (ο οποίος απεικονίζεται στη γκραβούρα στο πάνω μέρος των σελίδων των errata culinaria σε άλλες δραστηριότητες) είχε γράψει για τον κάβουρα ερημίτη στο Grand Dictionnaire de Cuisine το 1873:
Bernard l’ermite.
[…]
Rien de plus drôle que ce petit crustacé; la nature l’a fait armé jusqu’à la ceinture, cuirassé, gants et masque de fer, de ce côté il a tout; de la ceinture à l’autre extrémité, rien, pas même de chemise; il en résulte que le bernard l’ermite fourre cette extrémité où il peut. Le créateur, qui avait commencé à l’habiller en homard, a été dérangé ou distrait au milieu de la besogne et l’a terminé en limace. Cette partie, si mal défendue et si tentante pour l’ennemi, est sa grande préoccupation; à un moment donné, cette préoccupation le rend féroce. S’il voit une coquille qui lui convienne, il mange le propriétaire de la coquille et prend sa place toute chaude, c’est l’histoire du monde au microscope. Mais comme au bout du compte la maison n’est pas faite pour lui, au lieu d’avoir l’allure grave et honnête du colimaçon, il trébuche comme un homme ivre, et, autant que possible ne sort que le soir de peur d’être reconnu.

"Δεν υπάρχει τίποτα αστειότερο απ’ αυτό το μικρό μαλακόστρακο. Η φύση το αρμάτωσε μέχρι τη μέση με θώρακα, γάντια και προσωπίδα, όλα από σίδερο. Το μισό είναι πλήρως αρματωμένο. Αλλά από την μέση ως το κάτω άκρο, δεν υπάρχει τίποτα, ούτε καν μία σκέτη πουκαμίσα. Ως αποτέλεσμα αυτού, ο κάβουρας ερημίτης χώνει το άκρο του αυτό όπου βρει. Ο Δημιουργός, που είχε ξεκινήσει να τον ντύσει σαν αστακό, είτε διακόπηκε είτε αφαιρέθηκε στη μέση της διαδικασίας και τον αποτελείωσε σαν γυμνοσάλιαγκα. Αυτό το μέρος του κάβουρα ερημίτη, τόσο ανυπεράσπιστο μα και τόσο δελεαστικό για έναν εχθρό, είναι η συνεχής του έγνοια. Μία έγνοια που ορισμένες φορές τον καθιστά λυσσαλέο. Αν δει ένα όστρακο που του ταιριάζει, τρώει τον ιδιοκτήτη και καταλαμβάνει τη θέση του ενώ το όστρακο είναι ακόμη ζεστό: ορίστε η ιστορία του κόσμου σε μικρογραφία. Αφού όμως, σε τελευταία ανάλυση, το σπίτι δεν ήταν φτιαγμένο γι αυτόν, παραπατάει σα μέθυσος, αντί να έχει τη σοβαρή και έντιμη περπατησιά ενός σαλιγκαριού και, στο μέτρο του εφικτού, δεν κυκλοφορεί παρά μόνο το βράδυ από φόβο μην τον αναγνωρίσουν."

Οι (πρόχειρες) μεταφράσεις δικές μου. Οι ερμηνείες (κυριολεκτικές, αλληγορικές, παραβολικές) δικές σας.
.
.
.