από τον Όμηρο στον (sic) κάρμεν

( ή αλλιώς, 22 αιώνες μαγειρικής σε 61 λέξεις )

" Η εξέλιξη της μαγειρικής τέχνης φαίνεται από
τα συγγράμματα του Ομήρου.
Αργότερα στην εποχή της Τουρκοκρατίας και αργότερα
στα Βυζαντινά χρόνια οι περισσότερες σάλτσες
της ανατολίτικης κουζίνας είναι Βυζαντινές.

Μετά την εποχή των Ρωμαίων έρχεται η σειρά
των Γάλλων. Αρχηγός της Γαλλικής Κουζίνας
θεωρείται ο «κάρμεν».
Συνεχιστές είναι οι Ιταλοί Μάγειρες οι οποίοι
την εποχή αυτή περνούν από την Γαλλία. "

ΠΡΟΕΛΕΥΣΗ:

Ιστοσελίδα λέσχης αρχιμαγείρων, συγκεκριμένα η http://www.chefsof#αφαιρούνται#5#γράμματα.gr/Μαγειρική.htm.

Προσπελάστηκε στις 18/1/2007.

.

ΣΧΟΛΙΟ:

Θέλω να ελπίζω ότι οι αρχιμάγειροι αυτοί έχουν καλύτερη σχέση με την κουζίνα απ' αυτήν που έχουν με τη βιβλιογραφία. Πάμε λοιπόν:

.

Περί Ομήρου: Οι υπόλοιποι που νομίζαμε ότι τα συγγράμματα του Ομήρου ήταν για την μήνιν ('οργή') του Αχιλλέα και το νόστιμον ήμαρ ('ημέρα της επιστροφής') του Οδυσσέα, πρέπει να επλανήθημεν πλάνην οικτράν.

.
Περί Τουρκοκρατίας και Βυζαντινών χρόνων: Εγώ νόμιζα ότι πρώτα υπήρξε το Βυζάντιο και μετά ήρθε η Τουρκοκρατία. Οι αρχιμάγειροι πάλι λένε «αργότερα στην εποχή της Τουρκοκρατίας και αργότερα στα Βυζαντινά χρόνια». Κάτι θα ξέρουν αυτοί.

.

Περί Κάρμεν: Αντί την όπερα «Κάρμεν» του Μπιζέ ή τη λατινική λέξη carmen (‘τραγούδι’), μήπως οι συγγραφείς εννοούν τον «μάγειρα των βασιλιάδων και βασιλιά των μαγείρων» Καρέμ (Carême); Σχετική παραπομπή http://en.wikipedia.org/wiki/Marie-Antoine_Car%C3%AAme.

.

Περί Ιταλών Μαγείρων που τότε περνούν από τη Γαλλία (και όχι από Ιταλία όπως είχα αρχικά γράψει - το λάθος επισημάνθηκε από οξυδερκή αναγνώστη στις 9/3):

(πώς λέμε «Είδα φως και μπήκα»; Έτσι ένα πράμα.)

Αχ, πάμε πάλι στην Αικατερίνη των Μεδίκων που κατέφθασε το 1533 στη Γαλλία ως η 14χρονη αρραβωνιαστικιά του μετέπειτα Ερρίκου Β´ της Γαλλίας. Οι Φλωρεντινοί μάγειροί της έμαθαν στους έως τότε τραχείς και άξεστους Γάλλους τι εστί υψηλή μαγειρική.

Ο μακαρίτης ο Alan Davidson, συγγραφέας του "Oxford Companion to Food" (Oxford Univ. Press, 1999), στη σελίδα 231 αναφέρει το επεισόδιο αυτό ως πρώτο-πρώτο παράδειγμα στο λήμμα “Culinary Mythology” (‘Μαγειρικοί Μύθοι’).

.

Εν κατακλείδι, εδώ έχουμε να κάνουμε με έναν αχταρμά από ανακρίβειες και φθαρμένες μνήμες από παραδόσεις και φωτοτυπημένες (ή ήταν πολυγραφημένες τότε;) σημειώσεις κάποιας Σχολής Τουριστικών Επαγγελμάτων, μπορεί και επί Χούντας (αν κρίνουμε από τις πατριωτικές εξάρσεις).

.

.

.