Τσούκου-τσούκου τα κουκούτσα 2

.
Απευθύνομαι στις Α και Β: Κορίτσια, ηρεμία. Όχι αφορισμοί και απόλυτες διατυπώσεις.

Εδώ, τα πράγματα δεν είναι τόσο απόλυτα.


Όντως, τα κουκούτσια από το βερίκοκο (όπως, συμπληρώνω, και τα πικραμύγδαλα, τα κουκούτσια από κεράσια, από μήλα, από αχλάδια, από δαμάσκηνα, ακόμα και από λεμόνια) περιέχουν ίχνη ενώσεων του κυανίου (C≡N) που ενδέχεται να απελευθερώσουν πρωσικό οξύ (HCN o χημικός τύπος – ίσως να σας είναι περισσότερο γνωστό ως υδροκυάνιο). Πώς προκύπτει το υδροκυάνιο στα εν λόγω κουκούτσια;

Η αμυγδαλίνη (C20H27NO11) που περιέχουν οι σπόροι αυτοί, υδρολύεται σε:
(α) υδροκυάνιο (CHN)
(β) δύο μόρια γλυκόζης (C6H12O6) και
(γ) βενζαλδεΰδη (C6H5CHO, ή C7H6O),
όπως λέει στην παράγραφο 11 η σχετική μελέτη http://www.food.gov.uk/multimedia/pdfs/cotstatementapricot200615.pdf του Βρετανικού Food Standards Agency, φορέα που εμπιστεύομαι πολύ περισσότερο από τις κυρίες Α και Β (και τον «επιστήμονα» παρατρεχάμενο τής Α).

Από τις παραπάνω τρεις χημικές ενώσεις, η βενζαλδεΰδη μπορεί να σας είναι γνωστή, διότι αποτελεί το συστατικό για την εσάνς αμυγδάλου, το παρασκεύασμα αγγλιστί αποκαλούμενο almond extract που με έβαζαν και τους κουβάλαγα από την Εσπερία κάτι θείες για «να μυρίσουν και λίγο αμύγδαλο τα αμυγδαλωτά, βρε παιδί μου».

Βέβαια, η χημική αντίδραση αυτή της αμυγδαλίνης που παράγει υδροκυάνιο απαιτεί ένα ένζυμο που δεν υπάρχει στα ανθρώπινα κύτταρα, αλλά υπάρχει στο σπόρο του βερίκοκου. Δηλαδή, όσο κοπανάς τα κουκούτσια, τόσο ενθαρρύνεις την αντίδραση.

Επίσης, η χημική αυτή αντίδραση απαιτεί συγκεκριμένo εύρος τιμών pH, οι οποίες ειλικρινά δεν γνωρίζω αν πληρούνται στις συνθήκες οικιακής εκχύλισης σε οινόπνευμα.

Η Β, όμως, το θεωρεί απόλυτο, νομίζει ότι έπιασε λαβράκι, και τα ψέλνει στην Α. Λάθος.


Εδώ κοτζάμ Βόγλης κατεδίωκε την τουρίστρια και της φώναζε "Στάσου, μύγδαλα!" στη γνωστή ασπρόμαυρη ελληνική ταινία. Τι ήθελε δηλαδή; Να τη δηλητηριάσει; Ντροπής πράματα!

Φεύγουμε από τη βιβλιογραφία και τον κινηματογράφο και πάμε λίγο στη φύση: Τα φυτά, όπως ξέρουμε, δεν έχουν ούτε δόντια, ούτε νύχια, ούτε κέρατα, ούτε δυνατότητα μετακίνησης ώστε να ξεφύγουν από τους εχθρούς τους που τα βλέπουν, και καλά κάνουν, ως πηγή τροφής. Τι διαθέτουν τα κακόμοιρα; Κανένα αγκαθάκι και καμία φυτοτοξίνη. Αυτά έχουν για να πορεύονται.

Για το οπλοστάσιο ορισμένων «τοξικών» λαχανικών, όπως ο στύφνος (με τα αλκαλοειδή του) και η τσουκνίδα (με τις ισταμίνες της) έχουμε μιλήσει και πριν. Πάμε σε άλλα τοξικά ζαρζαβατικά, λοιπόν, τα οποία θα σερβίρουμε μετά από 2-3 ημέρες, αφού τα συνάξουμε και τα παστρέψουμε.
.
.
.