Δημοσιογραφική Ακεραιότητα (integritas scriptorum), 2 από 2

.
Το κείμενο που παρέδωσες στο περιοδικό περνάει από την επιμέλεια μίας καθ' όλα άριστης και ευσυνείδητης φιλολόγου με λαμπρές εγχώριες σπουδές, η οποία σου απαλείφει και τα 34 ελληνικά λάθη που υπάρχουν (12 από τα οποία θα έβρισκε και ο ορθογραφικός διορθωτής του Word τον οποίο έχεις απενεργοποιημένο «γιατί δεν σου αρέσουν αυτές οι κατσαρές κόκκινες γραμμές κάτω από κάθε λέξη»). Επίσης, όταν τα παρακάτω (ενδεικτικά) ζευγάρια λέξεων χρησιμοποιούνται λάθος: ότι-ό,τι, παράληψη-παράλειψη, γίνετε-γίνεται, ψήνετε-ψήνεται, τότε γνωρίζουμε ότι η επιμελήτρια ήταν άρρωστη ή, για λόγους ανωτέρας βίας, δεν πρόλαβε να χτενίσει το κείμενό σου.

Βέβαια, η επιμελήτρια κατέχει κι ένα Proficiency από τα 17 της, και ξέρει και λίγα αγγλικούλια διότι δίδασκε ιδιαίτερα αγγλικών σε παιδάκια του δημοτικού ώστε να βγαίνει το νοίκι όσο σπούδαζε Ιστορία στη Φιλοσοφική. Όμως, τώρα η επιμελήτρια είναι ετών 37, και τα αγγλικά της έχουν χαθεί στην αχλύ του πανδαμάτορος χρόνου. Δεν ξέρει (και δεν είναι δουλειά της να ξέρει) αρκετά αγγλικά για να διακρίνει λ.χ. ότι στο κείμενό σου αγνοείς τη σημασία του trimming ως ‘ρετάλι, απολειφάδι κοπής κρέατος’ και την ξέρεις μόνο ως ‘γαρνιτούρα, παρελκόμενο, συνοδευτικό’.

Μέσα στις επόμενες δύο μέρες, έχεις φτάσει στο σημείο να μη θυμάσαι καν τι κείμενο έχεις παραδώσει σε ποιο περιοδικό. Πόσο μάλλον όταν σου έρχεται ο σβούγκος από τα Errata Culinaria (ΕC) για ένα κείμενο που έγραψες πριν από 3 ή 4 μήνες. Τότε, κατηγορείς τα EC για εμπάθεια και σκοπιμότητες. Τις δικές σου προχειρότητες όμως δεν τις βλέπεις.

Το άρθρο από τα EC κάνει και 1-2 μήνες ακόμα να φτάσει στα μάτια του Διευθυντή Έκδοσης (είναι busy, βλέπεις, και παρόλο που του το πρόφτασαν οι άλλοι freelancers του περιοδικού, αυτός δεν πρόκαμε να το δει νωρίτερα), ο οποίος σε αδειάζει νίπτων τας χείρας του, δημοσιεύοντας σε ένα σημειωματάκι με εννιαράκια γράμματα-ψείρες (πάντα σε αριστερή σελίδα, κάτω-κάτω, στη ζώνη του λυκόφωτος και της ελάχιστης δυνατής αναγνωσιμότητας) ότι το περιοδικό δεν λογοκρίνει τη δουλειά των συντακτών και συνεχίζοντας με ατομική συντακτική ευθύνη, ελευθερία του λόγου, δημιουργική ανεξαρτησία, λαϊκή κυριαρχία, venceremos, και άλλα άσχετα με την ουσία φληναφήματα.

Η ζωή όμως συνεχίζεται, και η επαγγελματική σου σχέση με τα περιοδικά παραμένει (παραδόξως, αναμενόμενα - ποιος ξέρει;) άρρηκτη. Εσύ σταματάς πλέον να υπογράφεις τα άρθρα τα οποία ως τώρα ξεπατίκωνες με το copy-paste (κακομετάφραζες και μετά πάσαρες για δικά σου), δεν πας πια καν στο Google για την έρευνά σου (όποια «έρευνα» κι αν ήταν αυτή), και απλά αναφέρεις στην αρχή του άρθρου το χειρονιπτικό και ευθυνοφοβικό «Επιμέλεια κειμένου Αιμιλία Τρεχαγυρευοπούλου». «Επιμέλεια», ώστε να μη μπορούν καν να σε ελέγξουν ή να σε κατηγορήσουν για πρόχειρη ή λανθασμένη μετάφραση. Στο τέλος του άρθρου, κοτσάρεις και μία ασαφέστατη βιβλιογραφία του τύπου:

« Πηγές:
-Encyclopaedia Voracitatis
-Τσελεμεντές
-nostimotsoukaliasmata.gr
-kardiopatheia.gr
-adynatiste.com
-giatroistoselidoula.com» (επινοήματα δικά μας και τυχαίες οι διευθύνσεις αυτές)

από πηγές που δεν έχεις αναφέρει καθόλου μέσα στο κείμενο, κι έτσι καθάρισες, μιας και δεν μπορούν να σε κατηγορήσουν για ξεπατίκωμα ή λογοκλοπή. Αυτό τώρα υποτίθεται ότι είναι «δημοσιογραφία σε περιοδικού του ειδικού τύπου», ενώ δεν είναι τίποτ’ άλλο παρά «λίθοι, πλίνθοι, κέραμοι, ατάκτως ερριμμένοι».


Πουθενά δε φαίνεται η διαφορετική γεύση και διαχωριστική γραμμή μεταξύ των πληροφοριών που άντλησες από τις πηγές και της δικής σου προσωπικής συνεισφοράς. Στις δημοσιογραφικές σχολές δεν διδάσκουν πλέον από την πρώτη μάλιστα εβδομάδα τον διαχωρισμό μεταξύ ειδήσεων (γεγονότων) και σχολίου (προσωπική πινελιά του συντάκτη);

Ο αρχισυντάκτης σου δέχεται τη μπαγαποντιά: στο κάτω-κάτω αυτός δίνει το imprimatur-'τυπωθήτω' και ούτε γάτα ούτε ζημιά. Η σχετική νοοτροπία πίσω από αυτή την απόφαση είναι "Πολλοί θα το διαβάσουν, λίγοι θα το καταλάβουν," είτε "Έλα τώρα! Από τους 100 που μας διαβάζουν, πάντα θα υπάρχει ένα 5% παραπονούμενων. Όταν οι παραπονούμενοι φτάσουν το 15%, τα ξαναλέμε." Μην απορείς. Εδώ, ο αρχισυντάκτης σου έχει φτάσει στο σημείο να δέχεται και να δημοσιεύει ταξιδιωτικά σου άρθρα για ξένες χώρες στα οποία δεν λες κουβέντα για το φαγητό των χωρών αυτών. (Θυμίζω ξανά ότι το περιοδικό είναι μαγειρικό.) Τι έγινε; Στα Μακντόναλντς, στα Friday's, στα Applebee's, και στο μπουφέ των Kempinski την έβγαζες; Αν ναι (θεμιτό), γράψε κάτι για τα Buffalo chicken wings, ρε γαμώτο. Αν δεν ήξερες τι ήταν αυτό που έτρωγες από την ψευδο-Κοντινεντάλ ξενοδοχειακή κουζίνα, γράψε για τις φοβίες του τουρίστα που αντιμετωπίζει το παράξενο φαγητό της ξενιτιάς. Τουλάχιστο έτσι θα βγει ένα άρθρο έντιμο και με προσωπική άποψη.

Πρέπει δηλαδή η προχειρότητα της επαγγελματικής εστίασης (πολύ ωραίο το σχετικό post του Αθήναιου εδώ) να αντανακλάται και στα μαγειρικά (και φερόμενα ως ειδικά και ειδικευμένα) έντυπα; Νισάφι πια! Επαγγελματισμό, δεν; Σεβασμό στον αναγνώστη, δεν;

----------------
Για την παραγωγή μαγειρικών άρθρων στον Τύπο έχουν σχολιάσει (μετά το post μας) πολύ εύστοχα οι δύο Ανώνυμοι και ο Σκύλος της Βάλια Κάλντα εδώ.
.
.
.