Think pink!

ΠΡΟΕΛΕΥΣΗ:

Συσκευασία τυποποιημένων μπαχαρικών σε βαζάκι (αριθμός παρτίδας ή lot number 005 78 10 63 07), με ημερομηνία λήξης τέλος του 2010.

Αυτή η πρασινοκίτρινη δίνη πάνω από τη λέξη "γαρύφαλο" είναι απλά ένα τέχνασμα για να μουτζουρωθεί η μάρκα και ο θυρεός της εταιρείας ώστε να μην διακρίνονται.

ΣΧΟΛΙΟ:

Με το μπαχαρικό γαρύφαλο είχαμε ασχοληθεί και παλαιότερα (στο δεύτερο μισό του post εκείνου).

Εδώ, κάποιος από την εταιρεία μπαχαρικών (η από το τυπογραφείο όπου παράγγειλαν τις ετικέτες) θα άνοιξε κάποιο λεξικό στο οποίο είδε ότι γαρύφαλλο = pink. Σωστό, αλλά μόνο όταν αναφέρεσαι σε φυτά της οικογένειας Caryophyllaceae (σε αυτά ανήκει και το άνθος γαρύφαλο), ή στο φυτό που αγγλικά αποκαλείται "sweet William" (βοτανολογική ονομασία Dianthus barbatus).

ΔΙΟΡΘΩΣΗ:

Το γαρύφαλλο ως μπαχαρικό λέγεται clove στα αγγλικά, και αυτό θα έπρεπε να λέει η ετικέτα - όχι pink. Pink σημαίνει 'ροζ'.

.

.

.

Tapas!

ΠΡΟΕΛΕΥΣΗ:
Μηνιαίο περιοδικό μαγειρικής, τεύχος Ιουνίου 2007, σελίδα 124. Το άρθρο πραγματεύεται (ανά χώρα) το πρόχειρο φαγητό, το φαγητό στο δρόμο ή το φαγητό "στο πόδι". Μιλάμε για το ίδιο τεύχος που μας έδωσε αφορμή για το το σχόλιο περί αντιπάστο σε προηγούμενο post.

ΣΧΟΛΙΟ:
Το σχόλιο αφορά την παρατήρηση που είναι βαμμένη με κόκκινο στο σαρωμένο απόσπασμα της σελίδας παραπάνω, δηλαδή ότι τα τάπας "ξεκίνησαν να τα χρησιμοποιούν για να καλύψουν το στόμιο στα μπουκάλια της μπύρας, ώστε να μην πλησιάζουν έντομα."

Δεν ξέρω για σας, αλλά εγώ δύσκολα μπορώ να ισορροπήσω μία φέτα ψωμί πάνω στο στόμιο ενός μπουκαλιού μπύρας. Μετά τη δεύτερη ή ιδίως την τρίτη μπύρα, αυτό καθίσταται αδύνατο. Μετά από κάθε δαγκωνιά (ισπανικά bocado, έτσι για να μπούμε στο κλίμα, por aclimatarse), αλλάζει το σχήμα και το κέντρο βάρους της άτιμης της τάπας, κάτι που δυσχεραίνει την επαν-ισορρόπησή της ακόμα περισσότερο. Άσε που μετά από κάθε γουλιά (ισπανικά trago) μπύρας, το στόμιο του μπουκαλιού γίνεται όλο και πιο δύσκολος στόχος για ν' ακουμπήσω πάνω του την εν λόγω tapa.

Μα πού πάει και τα βρίσκει αυτά ο αρθρογράφος;

Μία ματιά στο σχετικό άρθρο της ισπανικής wikipedia μας λέει ότι τό όνομά τους προέρχεται κατά πάσα πιθανότητα από τη φέτα ψωμιού που προσφερόταν μαζί με τις κανάτες του κρασιού και είχε ως χρήση το να σκεπάσει την κανάτα αυτή (Su nombre al parecer proviene de la rodaja de pan entregada con las jarras de vino y utilizada para tapar dicha jarra.) Παρεμπιπτόντως, μαθαίνουμε και ότι το αγγλικό jar ετυμολογείται από το αραβικό jarra. Αν συνεχίσουμε την ανάγνωση του ίδιου άρθρου, βλέπουμε ότι tapa αποτελούσε ένα αυτοσχέδιο σκέπασμα των ποτηριών που περιείχαν κρασί, σέρι, ή (έστω) μπύρα.

ΔΙΟΡΘΩΣΗ:
Τα τάπας ξεκίνησαν να τα χρησιμοποιούν για να σκεπάσουν (ισπανικά tapar) το ποτήρι ή το καρτούτσο ή την κανάτα με το κρασί/σέρι/μπύρα ώστε να μην πέσουν μέσα έντομα ή σκόνες.
.
.
.

Ευχαριστίες

Θα ήθελα να ευχαριστήσω τους παρακάτω bloggers που προσ- και προ-έθεσαν τα Errata Culinaria στην προμετωπίδα τους:


ΟΙΝΟΜΑΓΕΙΡΕΜΑΤΑ ΓΕΜΑΤΑ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ
http://oinomageiremata.wordpress.com/

MAGICA DE SPELL IS COOKING
http://magicacooking.wordpress.com/
(κάτω από τον τίτλο "foodblogroll")

If one receives a plum,

one must return a peach.

Anonymous Vietnamese proverb

.

.

.

Βasta con la pasta!

ή αλλιώς, στα ελληνικά 'φτάνει πια με τα ζυμαρικά!'

ΠΡΟΕΛΕΥΣΗ:
Μηνιαίο περιοδικό μαγειρικής, τεύχος Ιουνίου 2007, σελ. 42.
.
ΣΧΟΛΙΟ (αφορά στο κείμενο που είναι σημειωμένο με κίτρινο) :
Μία συμβουλή: στο επόμενο δείπνο που θα πάτε, μην επαναλάβετε τον ισχυρισμό της αρθρογράφου, διότι οι ομοτράπεζοι θα σας κράξουν. Μου αρέσει μάλιστα ότι το άρθρο τιτλοφορείται ότι ανήκει σε "cooking class". Μάλιστα...

Ας αναλογιστούμε για λίγο τι ισχυρίζεται η αρθρογράφος:
1.
ότι τα αντιπάστι σερβίρονται αντί για τα ζυμαρικά! Δηλαδή: "Άσε κάτω τη μακαρονάδα, βρωμόπαιδο! Εσύ έφαγες αντιπάστο μόλις πριν λίγο."

2.
πάστα = σπαγγέτι σύμφωνα με την αρθρογράφο.
Γιατί, όλα τα υπόλοιπα σχήματα τι είναι δηλαδή; Αποπαίδια; Να θυμίσω ότι είτε μιλάμε για τα γνωστά μας αποξηραμένα ζυμαρικά (pastasciutta, pasta asciutta) είτε για τα λιγότερο ευπώλητα σ' εμάς φρέσκα ζυμαρικά (pasta, pasta fresca) όλα pasta, 'ζυμαρικά', είναι, capisci?

Ο ισχυρισμός της στα σημεία 1 και 2 παραπάνω ξεφεύγει (αλλά και ξεπέφτει) από το γνωστό αλλά κατά το ήμισυ ακριβές (θα πρέπει να το έχετε ακούσει) ότι το αντιπάστο σερβίρεται πριν τα ζυμαρικά (ante pasta) - πώς έλεγαν οι Ρωμαίοι για τον Αννίβα ante portas 'προ των πυλών'; Ε, κάτι παρόμοιο.

Αντιγράφω από το σχετικό άρθρο της ιταλικής wikipedia: Gli antipasti sono delle portate che avviano il pasto, 'τα αντιπάστι είναι τα πιάτα που προηγούνται του γεύματος'

Το antipasto (στον ενικό και antipasti στον πληθυντικό) ετυμολογείται από το λατινικό ante pastus 'πριν το γεύμα'.

Το λατινικό pastus είναι μετοχή του pascere, 'τρώγω, ταΐζω, βοσκάω'. Στα αγγλικά μάς έχει δώσει το αρχαϊκό repast 'γεύμα, άριστο' και το γαλλικό repas. Για να είμαστε δίκαιοι, και το pasta σχετίζεται με το pascere. Αν πάμε ακόμα πιο πίσω, βρίσκουμε και ελληνικές ετυμολογικές ρίζες.

Σε γενικές γραμμές, τα ιταλικά γεύματα σε γιορτές και σχόλες έχουν την παρακάτω διάρθρωση:
1. αντιπάστο (antipasto)
2. πρώτο πιάτο (primo piatto), συνήθως ζυμαρικό ή ριζόττο
3. (ορισμένες φορές) κοινό πιάτο, πιάτο για τη μέση (piatto di mezzo), συνήθως μία σαλάτα
4. δεύτερο πιάτο (secondo piatto), συνήθως ψάρι ή κρέας
5. συνοδευτικό (contorno), κάποιο λαχανικό
6. τυρί (formaggio) ή/και γλυκό (dolce) κατά περίπτωση
7. καφέ και ντιζεστίφ (λέγε με grappa)

Και μην μου ανησυχείτε. Ακόμα κι αν φάτε αντιπάστο, δικαιούστε και το ζυμαρικό σας. Δεν θα σας το στερήσει κανείς. Αφήστε τους νιοράντηδες ('αδαείς, ανήξερους' στην Επτανησιακή ντοπιολαλιά) να λένε.

Αscoltatemi pure, e voi mangerete del buono, e l’anima vostra goderà del grasso.
Ακούσατέ μου μετά προσοχής και θέλετε φάγει αγαθά και η ψυχή σας θέλει ευφρανθή εις το πάχος.
Ακούσατε μου και φάγεσθε αγαθά και εντρυφήσει εν αγαθοίς η ψυχή υμών.

Παλαιά Διαθήκη, Ησαΐας 55:2

Ιταλικό κείμενο και ελληνικό κείμενο από δύο διαφορετικές μεταφράσεις

Λεξικό να σου πετύχει! (2 από 2)

ΠΡΟΕΛΕΥΣΗ:
Τρισέλιδο διαδικτυακό "Λεξικό Μαγειρικής" από εταιρεία κατεψυγμένων προϊόντων: ιστοσελίδα http://www./#.gr/index.asp?a_id=174. To ίδιο λεξικό υπάρχει αυτούσιο και στην ιστοσελίδα http://www./#.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=130&Itemid=55 (ως συνήθως, όπου υπάρχει το # έχει αφαιρεθεί μία λέξη).

Τα αποσπάσματα με μπλε χρώμα προέρχονται κατά λέξη (verbatim) από το Λεξικό αυτό.

Τα αποσπάσματα με έντονο κόκκινο χρώμα είναι αυτά που θα αποτελέσουν στόχο σχολιασμού.


" Βαλεριάνα: Τρυφερά στρογγυλεμένα πράσινα φύλλα σαλάτας με ήπια γεύση που νοστιμίζει τις πράσινες ανάμεικτες σαλάτες. "

Εδώ τα πράγματα σοβαρεύουν, και φεύγουν από το επίπεδο της σαχλαμαρίτσας και απλής επιπολαιότητας που είχε η περιγραφή των μανιταριών στο προηγούμενο post. Η βαλεριάνα δεν είναι ένα κοινό σαλατικό και δεν πρέπει να περιγράφεται ως τέτοιο. Αν οι συντάκτες εννοούν το φυτό Valeriana officinalis, τότε θα πρέπει να μας πουν ότι η κατανάλωσή του μπορεί να προκαλέσει επιπλοκές σε κάποιον που ταυτόχρονα παίρνει ηρεμιστικά ή αγχολυτικά φάρμακα. Ευτυχώς που δεν βρίσκεις βαλεριάνα στη λαϊκή και τόσο εύκολα.

Να το ξαναπώ: αν θέλεις να περιγράψεις τη βαλεριάνα, την περιγράφεις ως φυτό με καταπραϋντικές, ηρεμιστικές, και άλλες φαρμακευτικές ιδιότητες. Το ότι "νοστιμίζει τις πράσινες ανάμεικτες σαλάτες" θα πρέπει να είναι η πέμπτη ή έκτη ιδιότητά της. Σίγουρα δεν θα πρέπει να είναι η πρώτη.

ΕΚ ΤΩΝ ΥΣΤΕΡΩΝ ΠΡΟΣΘΗΚΗ (κοινώς, "τσόντα"), 18/6, περί ώραν 16:ΟΟ

Κατά πάσα πιθανότητα (όπως επισημαίνει ο μπλγκμγρς στα σχόλια), οι συγγραφείς του λεξικού θα πρέπει να είχαν κατά νου κάποιο από τα είδη βαλεριανέλλας (κυρίως τη valerianella locusta, ή τη valerianella olitoria).

Πρόκειται για το σαλατικό που οι Γάλλοι ονομάζουν mâche, doucette, valérianelle potagère, raiponce, oreille de lièvre, salade de chanoine, ή salade de prêtre. Το περισσότερο ποιητικό όνομα, βεβαίως, είναι το oreille de lièvre, ‘το αυτί του λαγού’, το οποίο μας δίνει και μία παραστατική εικόνα των φύλλων του.

Οι Άγγλοι το αποκαλούν corn salad, lamb’s lettuce, field lettuce.

Τα υπόλοιπα σχόλια ισχύουν: υπάρχει τεράστια διαφορά μεταξύ βαλεριάνας και βαλεριανέλλας.

Το μόνο που λείπει είναι να εντάξουμε, έτσι απλά, στα "σαλατικά" και κάμποσα από τα είδη εχινάκειας.



" Κον κασέ: Το αποφλοιωμένο ψιλοκομμένο ντοματάκι που το βρίσκετε σε κονσέρβες έτοιμο σε όλες τις γνωστές φίρμες της αγοράς με προϊόντα ντομάτας. "

Σωστό.

Όμως, γιατί άραγε οι γνωστές φίρμες της αγοράς γράφουν το κονκασέ ως μία λέξη (τη γαλλική μετοχή concassé του ρήματος concasser 'συνθλίβω, τρίβω, λιώνω, ζουλάω'); Κάποιος αποχρών λόγος δεν θα πρέπει να υπάρχει;

Λοιπόν, αν το γράψουμε ως δύο λέξεις, τότε παραπέμπουμε στη γαλλική φράση con cassé, που σε ελεύθερη απόδοση σημαίνει 'ο σπασμένος μαλ***ς'.

Ας μην ξεχνάμε ότι άλλο πράγμα το "πού στηρίχτηκες πάλι" και άλλο το "πούστη, ρίχτηκες πάλι". Άλλο πράγμα το "να στηρίξω" και άλλο το "να σ' τη ρίξω". Κάτι ανάλογο συμβαίνει κι εδώ.

Στύφνος ή Στρύχνος: Ένα μικρό ζιζάνιο που βρίσκεται στους λαχανόκηπους και τα περιβόλια. Έχει πικρή γεύση (σε μεγάλες ποσότητες είναι δηλητηριώδες). Στην Κρήτη τρώγεται σα βραστό σαλατικό. Οι μικροί μαύροι καρποί του στύφνου μοιάζουν με χοντρόκοκκο πιπέρι και μπαίνουν σε μαρμελάδες, πίτες, τάρτες, σάλτσες δίνοντας πικάντικη γεύση.

μικρό;
Όχι απαραίτητα. Αν υπάρξουν οι κατάλληλες συνθήκες τον Αύγουστο, στο τέλος της εποχής του, όταν μεστώνει και ξεσταχυάζει, μπορεί να ξεπεράσει και το ένα μέτρο σε ύψος.

δηλητηριώδες;
Δηλητηριώδες είναι και σε μικρές ποσότητες. Και, παρεμπιπτόντως, αφού οι καλοί συντάκτες του λεξικού μας λένε ότι είναι "δηλητηριώδης σε μεγάλες ποσότητες", τι ακριβώς εννοούν; Διότι σε ορισμένα μανιτάρια, "μεγάλη ποσότητα" μπορεί να είναι και τα 5 γραμμάρια.

Εδώ μιλάμε για το φυτό Solanum nigrum. Το όνομα "στρύχνος" που αναφέρεται στο Λεξικό παραπέμπει στη στρυχνίνη (C21H22N2O2). Επίσης, η αγγλική βιβλιογραφία περιέχει χιλιάδες παραπομπές στην οικογένεια των σολανιδών, Solanaceae, μια κι εκεί ανήκουν και μερικά από τα τοξικότατα nightshades. Θα πρέπει όντως να είναι γενναίοι οι Κρητικοί που καταναλώνουν το φυτό αυτό. Λες να έχουν και οι υπόλοιπο Έλληνες τέτοια τόλμη; Για να δούμε...

Αν πάμε στο βοτανολογικό όνομα του στύφνου/στρύχνου, βλέπουμε ότι οι κοντινοί συγγενείς του περιλαμβάνουν τη μελιτζάνα (Solanum melongena), την πατάτα (Solanum tuberosum), την τομάτα (Solanum lycopersicum - λέγεται και αλλιώς, αλλά ας μη μπλέξουμε με τα ταξονομικά, γιατί δεν ξεμπλέκουμε εύκολα), ενώ η ίδια ευρύτερη οικογένεια (Solanaceae) περιλαμβάνει και το φυτό του καπνού (Nicotiana spp).

Η λέξη-κλειδί στην περιγραφή του Λεξικού είναι η λέξη "βραστό". Τα τέσσερα παραπάνω φυτά περιέχουν τοξικά αλκαλοειδή τα οποία αδρανοποιούνται ή διασπώνται σε άλλες, αβλαβείς για τον άνθρωπο ενώσεις όταν το φυτό μαγειρευτεί.

Αυτό ισχύει για όσα από τα παραπάνω φυτά παράγουν εδώδιμους καρπούς. Για εδώδιμες χρήσεις του φυτού του καπνού δηλώνω άγνοια (η μόνη μαγειρική του χρήση που γνωρίζω είναι αυτή της Βασκικής κουζίνας που χρησιμοποιεί το τοξικό νερό στο οποίο έχουν μουλιάσει φύλλα καπνού για να σκοτώσει ακαριαία τον γόνο των χελιών [angulas στα ισπανικά, txitxardin στα βασκικά] ο οποίος μετά σουρώνεται, ξεπλένεται και προετοιμάζεται για τα περαιτέρω: συνήθως a la bilbaína, με ελαιόλαδο, σκόρδο και καυτερή κόκκινη πιπεριά pil-pil ή guindilla).

Πίσω στα δικά μας:
1.
Σωστά ο στύφνος θεωρείται δηλητηριώδες φυτό. Τα φύλλα του είναι όντως δηλητηριώδη, όπως αυτά της πατατιάς, τοματιάς και μελιτζανιάς.

2.
Η άποψη αυτή ενισχύεται από το γεγονός ότι αρνιά, κατσίκια και λοιπά μηρυκαστικά δεν τρώνε τα χλωρά φύλλα των φυτών αυτών. Τα αλκαλοειδή που περιέχονται στα φύλλα είναι ένας αποτελεσματικός αμυντικός μηχανισμός των φυτών που τα προστατεύει από τους εχθρούς τους.

3.
Ο άνθρωπος, ως νοήμον ον (λέμε τώρα...) δάμασε τη φωτιά, νίκησε τα τοξικά αλκαλοειδή και μπορεί άφοβα να καταναλώσει στύφνο και τοματόφυλλα (τα οποία, παρεμπιπτόντως, σε μετρημένες ποσότητες, προσδίδουν μία ιδιαίτερη νότα νοστιμιάς και αψάδας στα Κρητικά καλοκαιρινά "τσιγαριαστά" χόρτα) βρασμένα ή μαγειρεμένα, όμως, και όχι ωμά.

Αυτό λοιπόν έπρεπε να μας πουν οι συντάκτες του λεξικού για το στύφνο, και όχι να μας τον περιγράφουν συλλήβδην ως δηλητηριώδη, ενώ περιγράφουν τη βαλεριάνα απλά ως σαλατικό!

Εδώ ισχύει η ίδια συλλογιστική (αλλά και η συλλογική μαγειρική παράδοση) που δεν σε αφήνει να καταναλώσεις ωμές τσουκνίδες για προφανείς (και δερματικά οδυνηρούς) λόγους. Ψημένες, όμως, μέσα σε Ηπειρώτικες ή Μακεδονίτικες χορτόπιτες ή τσουκνιδόπιτες (να θυμίσω και τα Ποντιακά "κιντέατα") είναι νοστιμότατες (και πλέον απαλλαγμένες από τις ισταμίνες του χημικού τους οπλοστασίου).
.
.
.

Λεξικό να σου πετύχει! (1 από 2)

ΠΡΟΕΛΕΥΣΗ:
Τρισέλιδο διαδικτυακό "Λεξικό Μαγειρικής" από ελληνική εταιρεία κατεψυγμένων προϊόντων: ιστοσελίδα http://www.#.gr/index.asp?a_id=174.
Το ίδιο λεξικό υπάρχει αυτούσιο και στην ιστοσελίδα http://www.#.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=130&Itemid=55 (ως συνήθως, όπου υπάρχει το # έχει αφαιρεθεί μία λέξη).
Τα αποσπάσματα με μπλε χρώμα προέρχονται κατά λέξη (verbatim) από το Λεξικό αυτό. Τα αποσπάσματα με έντονο κόκκινο χρώμα είναι αυτά που θα αποτελέσουν στόχο σχολιασμού.

" Άγρια μανιτάρια: Τα μανιτάρια του δάσους που δεν είναι καλλιεργημένα. Τα πιο γνωστά είναι τα σεπ, τα μορέλ, τα σαντερέλ, τα πορτσίνι, τα μπλεβίτ και οι τρομπέτες."

ΣΧΟΛΙΟ:
Πάμε να δούμε τα μανιτάρια που αναφέρονται και ποια είναι:

1. σεπ (από το γαλλικό cèpe): μανιτάρια του γένους Boletus

2. μορέλ: μανιτάρια του γένους Morchella

3. σαντερέλ: μανιτάρια του γένους Cantharellus

4. πορτσίνι: μανιτάρια του γένους Boletus
Όπα! Για κάτσε λίγο! Αυτό το boletus δεν το ξαναείδαμε παραπάνω; Πρόκειται για την ίδια οικογένεια, λοιπόν, και στη μία περίπτωση οι συγγραφείς χρησιμοποιούν το γαλλικό όνομα "σεπ" και στην άλλη το αντίστοιχο ιταλικό όνομα "πορτσίνι" (porcini = 'γουρουνάκια' κυριολεκτικά, μάλλον επειδή έχουν στρουμπουλούς, σαρκώδεις μίσχους). Υπάρχει και το σχετικό άρθρο της wikipedia που λύνει την παρεξήγηση. Είναι σαν να λέει κάποιος: "Υπάρχουν πολλά είδη βουτύρου: το butter, Butter, beurre, burro, mantequilla, manteiga και smör" και ουσιαστικά σου λέει το ίδιο πράγμα σε 7 γλώσσες.

5. μπλεβίτ: τέτοιο πράμα δεν υπάρχει.
Μήπως οι συγγραφείς εννοούν την αγγλική λέξη blewit (προφορά "μπλούιτ"), αλλά την γράφουν ακολουθώντας τη γερμανική προφορά; Πώς λέμε "μπι-εμ-ντάμπλγιου" ή "μπε-εμ-βε" για την BMW; Αν εννοούν αυτό, τότε μιλάμε για μανιτάρια του γένους Lepista.

6. τρομπέτες: μανιτάρια του γένους Craterellus, και ιδιαίτερα το είδος Craterellus cornucopioides: το horn of plenty των Άγγλων ή trompete d'abondance των Γάλλων (ωραία, ποιητικά ονόματα από το λατινικό cornu copiae, 'κέρας της αφθονίας', 'κέρας της Αμάλθειας'). Οι Γάλλοι το αποκαλούν και trompette des mortes, trompette de la mort


" Αντίβ: Υπάρχει το πράσινο σγουρό ήρεμο ραδίκι (ή αντίδι στα ελληνικά) με κατσαρά φύλλα που είναι σαλατικό με πικρή γεύση "

ήρεμο:
Αφού το ραδίκι είναι ήρεμο, τότε δεν φοβάμαι ότι θα γυρίσει και θα με δαγκώσει εν μέσω μίας έκρηξης οργής.

αντίδι στα ελληνικά:
Ω φιλτάτη πατρίς με την περιούσια γλώσσα! "Αντίδι στα ελληνικά" όπως μας υπενθυμίζουν οι συγγραφείς του λεξικού, και όχι "ραδίκι" που ετυμολογείται από το radix ('ρίζα') όπως το έλεγαν στο άξεστο Λάτιο (το agresti Latio του Οράτιου). Το λατινικό radix μας δίνει το αγγλικό radish και το γαλλικό radis, 'ραπανάκι'. Ραπανάκια για την όρεξη, λοιπόν!
.
.
.

Νηστήσιμη μαγιονέζα έχετε;

.

----------------

Ο Μιθριδάτης ο ΣΤ´, βασιλιάς του Πόντου (132-63 π.Χ.), φοβούμενος ότι κάποιος θα τον δηλητηρίαζε, έπαιρνε καθημερινά μικρές δόσεις δηλητηρίου ώστε το σώμα του ν’ αναπτύξει αυξημένη ανοχή και, τελικά, ανοσία στο δηλητήριο. Αναλογικά, τα Errata Culinaria εντάσσουν στο μενού τους τις «μπουκιές του Μιθριδάτη», buccellae Mithridaticae, για να μπορέσουμε να διακρίνουμε τις μικρές, άκακες δόσεις με τις οποίες προσπαθούν να μας απευαισθητοποιήσουν απέναντι στην αυριανή, σαφώς μεγαλύτερη, δόση έντυπης μαγειρικής προχειρότητας.

Οι μπουκιές του Μιθριδάτη θα παρατίθενται χωρίς αναφορά στην προέλευσή τους και τον συγγραφέα τους. Θα είναι ασχολίαστες ως προς το περιεχόμενο, και απλά θα υπάρχει μία επισήμανση σαν κι αυτή εδώ της διατύπωσης που μας οδήγησε να τις εντάξουμε στην κατηγορία αυτή.

να 'το το fusion!

Eυγενή αλκοολούχα: ουίσκι - τζιν - βότκα - καμπάρι -μαρτίνι άσπρο / κόκκινο

τσιπς - ελιές - ξηροί καρποί - καροτάκια - αγγουράκια - κουνουπίδι - καρύδα τηγανητή.

Καναπέ: πέστροφα καπνιστή - σολομός καπνιστός - μπρικ
Παρμεζάνα σε κύβους - σαλάμι αέρος
Χρέωση κατ' άτομο: € 23,00 (Διάρκεια 40')


----------------
Ο Μιθριδάτης ο ΣΤ´, βασιλιάς του Πόντου (132-63 π.Χ.), φοβούμενος ότι κάποιος θα τον δηλητηρίαζε, έπαιρνε καθημερινά μικρές δόσεις δηλητηρίου ώστε το σώμα του ν’ αναπτύξει αυξημένη ανοχή και, τελικά, ανοσία στο δηλητήριο. Αναλογικά, τα Errata Culinaria εντάσσουν στο μενού τους τις «μπουκιές του Μιθριδάτη», buccellae Mithridaticae, για να μπορέσουμε να διακρίνουμε τις μικρές, άκακες δόσεις με τις οποίες προσπαθούν να μας απευαισθητοποιήσουν απέναντι στην αυριανή, σαφώς μεγαλύτερη, δόση έντυπης μαγειρικής προχειρότητας.

Οι μπουκιές του Μιθριδάτη θα παρατίθενται χωρίς αναφορά στην προέλευσή τους και τον συγγραφέα τους. Θα είναι ασχολίαστες ως προς το περιεχόμενο, και απλά θα υπάρχει μία επισήμανση σαν κι αυτή εδώ της διατύπωσης που μας οδήγησε να τις εντάξουμε στην κατηγορία αυτή.