Τσούκου-τσούκου τα κουκούτσα 3

Συνεχίζω και απαριθμώ κάποια "τοξικά" ζαρζαβατικά - οκτώ περιπτώσεις:

Το κολοκάσι [1] (πασίγνωστο στους Κύπριους, αλλά και στους Ικαριώτες, αν θυμάμαι καλά μία επιτόπια εκπομπή του Ηλία Μαμαλάκη) το γνωρίζετε; Αν λοιπόν μασήσετε έστω και ένα μικρό κομμάτι από ένα ωμό φυλλαράκι του (πράξη που δεν σας συνιστώ) θα νιώσετε από πρώτο χέρι πόσο τσούζει και μουδιάζει τη γλώσσα το οξαλικό οξύ (H2C2O4). Να σημειώσω επίσης, ότι το οξαλικό οξύ δεσμεύει (κλέβοντας, παρακαλώ, από εσάς) το ασβέστιο από τις τροφές που καταναλώνετε και αντιδρά με αυτό σχηματίζοντας μικροσκοπικούς κρυστάλλους από άλατα του οξαλικού ασβέστιου (CaC2O4). Τα οποία (υδατοδιαλυτά) αυτά άλατα, όταν φτάσουν στα νεφρά σας, επικάθονται εκεί και σχηματίζουν κάτι πολύ ωραίες πέτρες που θα σας δηλώνουν συχνά-πυκνά (ίσως και επώδυνα) την παρουσία τους. Βλέπετε λοιπόν, ότι το χημικό οπλοστάσιο που διαθέτει το ταπεινό ωμό φύλλο από το κολοκάσι το καθιστά ένα ζαρζαβατικό με το οποίο δεν θες να μπλέξεις (a veggie you don’t wanna mess with). Όταν βράσει, όμως, είναι μία χαρά! Και επίσης, απ’ όσο γνωρίζω, όλες οι (Μεσογειακές) συνταγές για κολοκάσι έχουν να κάνουν με τον κόνδυλό του (δλδ το υπόγειο τμήμα) και δεν ασχολούνται με τα φύλλα.

Τα ωμά κουκιά [2] δεν ενδέχεται να είναι δηλητηριώδη γι’ αυτούς που έχουν έλλειψη του ενζύμου G6PD (για τους οποίους δηλητηριώδης είναι και η ναφθαλίνη) ; Βεβαίως και ενδέχεται. Δεν βλέπω όμως τα χλωρά ή τα ξερά κουκιά να πωλούνται συνοδευόμενα από επισήμανση ή να έχουν στη συσκευασία τους αυτοκόλλητα με νεκροκεφαλές και προειδοποιήσεις του τύπου «ΠΡΟΣΟΧΗ: Μπορεί να προκαλέσει αιμόλυση και θάνατο εντός λεπτών».

Με δεκάδες άλλα παραδοσιακά λικέρ, τι πρέπει να κάνουμε; Γιατί η κυρία Β δεν γράφει μία λάβρα επιστολή σε βιομηχανίες, βιοτεχνίες και οικοτεχνίες του ιταλικού αμαρέτο [3] το οποίο παρασκευάζεται με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που περιέγραψε η Α, δλδ εκχύλιση πικραμύγδαλων και άλλων αρωματικών σε οινόπνευμα; Το ομώνυμο άρθρο της ιταλικής wikipedia αναφέρει επίσης ότι το αμαρέτο στην Ιταλία αποτελεί παραδοσιακή οικιακή παρασκευή, και ότι κάθε νοικοκυριό έχει τη δική του συνταγή, κάτι που γίνεται και με το λιμοντσέλο. Γιατί η κυρία Β δεν κουνάει επιτιμητικά το δαχτυλάκι σε όλους αυτούς τους μεμονωμένους Ιταλούς και δεν τους αποκαλεί «δολοφόνους, δηλητηριαστές και Βοργίες»; (Σιόρα Λουκρητία, μην το πάρετε προσωπικά για τους "Βοργίες"!)

Δηλαδή το γαλλικό crème de noyaux [4] από τι ακριβώς noyaux (‘πυρήνες, σπόρους φρούτων’) είναι φτιαγμένο; Δεν περιέχει πικραμύγδαλα, κουκούτσια από κεράσια και βερίκοκα ανάμεσα στ’ άλλα του συστατικά; (Παρένθεση: αν το γαλλικό όνομα crème de noyaux δεν σας θυμίζει τίποτα, το ποτό αποτελεί ένα από τα υλικά του watermelon shooter. Διευκρινίζω ότι αναφέρομαι στο σφηνάκι, για μην τα μπερδέψουμε με μία πρόσφατη έκθεση τέχνης όπου το καρπούζι απετέλεσε στόχο... τέλος πάντων.)

Τα κερασάκια μαρασκίνο [5] (αυτά που προστίθενται για γαρνιτούρα στα κοκτέιλ – τώρα, βέβαια, τα περισσότερα από αυτά έχουν άρωμα που είναι αποτέλεσμα χημικών προσθέτων) υπάρχουν για να μας δηλητηριάσουν; Διότι κι αυτά αρωματίζονται με εσάνς από πικραμύγδαλο.

Ενώσεις του κυανίου θέλετε; Υπάρχουν κι αλλού στη φύση – δεν χρειάζεται να ψάξετε πολύ: Αν έχετε ζήσει σε χώρες του Νότιου ημισφαίριου (ή σε εν Εσπερία παροικίες μεταναστών τους), θα πρέπει να γνωρίζετε την κασάβα, την ταπιόκα και τη μανιόκα [6]. Η Κινέζικη μαγειρική μας έχει εξοικειώσει με τις φύτρες ή τα βλαστάρια από μπαμπού [7] (bamboo shoots). Ορισμένες αυτόχθονες, άγριες ποικιλίες φασολιών του Περού (τα επονομαζόμενα και Lima beans [8], φέροντα το όνομα της πρωτεύουσας της χώρας) περιέχουν ενώσεις του κυανίου.

Όμως, σε όλες τις οκτώ παραπάνω περιπτώσεις, οι πρώτες ύλες επεξεργάζονται και παρασκευάζονται με τρόπο ώστε οι τοξικές ενώσεις ν’ αδρανοποιηθούν (βρασμός μέσα σε ξεσκέπαστα σκεύη, χημική ζύμωση, ξήρανση, κοπάνισμα/κονιορτοποίηση ή συνδυασμός των μεθόδων αυτών). Λες αυτό να είναι δώρο της Θείας Πρόνοιας; Λες να είναι εξελικτικό φαινόμενο Δαρβινικού τύπου; Εγώ, πάντως, θέλω να πιστεύω ότι πρόκειται απλά για την κοινή λογική των αυτοχθόνων μαγείρων που εκ παραδόσεως γνωρίζουν τα (εξυπακούεται, ντόπια) υλικά τους και δεν έχουν την πολυτέλεια (αλλά ούτε και την πιθηκιστική, ορμέμφυτη ανάγκη) να σαχλαμαρίσουν με fusion cuisine επειδή έτσι γίνεται στη Λόντρα, στα Παρίσια, στη Μαρσίλια ή στις Παραδουνάβιες Ηγεμονίες.

Συνεχίζουμε Δευτέρα-Τρίτη με το τι λένε για τα εν λόγω κουκούτσια σε άλλες χώρες μακράν της καθ’ ημάς Ανατολής, αλλά και στα μέρη τα δικά μας.
.
.
.

Τσούκου-τσούκου τα κουκούτσα 2

.
Απευθύνομαι στις Α και Β: Κορίτσια, ηρεμία. Όχι αφορισμοί και απόλυτες διατυπώσεις.

Εδώ, τα πράγματα δεν είναι τόσο απόλυτα.


Όντως, τα κουκούτσια από το βερίκοκο (όπως, συμπληρώνω, και τα πικραμύγδαλα, τα κουκούτσια από κεράσια, από μήλα, από αχλάδια, από δαμάσκηνα, ακόμα και από λεμόνια) περιέχουν ίχνη ενώσεων του κυανίου (C≡N) που ενδέχεται να απελευθερώσουν πρωσικό οξύ (HCN o χημικός τύπος – ίσως να σας είναι περισσότερο γνωστό ως υδροκυάνιο). Πώς προκύπτει το υδροκυάνιο στα εν λόγω κουκούτσια;

Η αμυγδαλίνη (C20H27NO11) που περιέχουν οι σπόροι αυτοί, υδρολύεται σε:
(α) υδροκυάνιο (CHN)
(β) δύο μόρια γλυκόζης (C6H12O6) και
(γ) βενζαλδεΰδη (C6H5CHO, ή C7H6O),
όπως λέει στην παράγραφο 11 η σχετική μελέτη http://www.food.gov.uk/multimedia/pdfs/cotstatementapricot200615.pdf του Βρετανικού Food Standards Agency, φορέα που εμπιστεύομαι πολύ περισσότερο από τις κυρίες Α και Β (και τον «επιστήμονα» παρατρεχάμενο τής Α).

Από τις παραπάνω τρεις χημικές ενώσεις, η βενζαλδεΰδη μπορεί να σας είναι γνωστή, διότι αποτελεί το συστατικό για την εσάνς αμυγδάλου, το παρασκεύασμα αγγλιστί αποκαλούμενο almond extract που με έβαζαν και τους κουβάλαγα από την Εσπερία κάτι θείες για «να μυρίσουν και λίγο αμύγδαλο τα αμυγδαλωτά, βρε παιδί μου».

Βέβαια, η χημική αντίδραση αυτή της αμυγδαλίνης που παράγει υδροκυάνιο απαιτεί ένα ένζυμο που δεν υπάρχει στα ανθρώπινα κύτταρα, αλλά υπάρχει στο σπόρο του βερίκοκου. Δηλαδή, όσο κοπανάς τα κουκούτσια, τόσο ενθαρρύνεις την αντίδραση.

Επίσης, η χημική αυτή αντίδραση απαιτεί συγκεκριμένo εύρος τιμών pH, οι οποίες ειλικρινά δεν γνωρίζω αν πληρούνται στις συνθήκες οικιακής εκχύλισης σε οινόπνευμα.

Η Β, όμως, το θεωρεί απόλυτο, νομίζει ότι έπιασε λαβράκι, και τα ψέλνει στην Α. Λάθος.


Εδώ κοτζάμ Βόγλης κατεδίωκε την τουρίστρια και της φώναζε "Στάσου, μύγδαλα!" στη γνωστή ασπρόμαυρη ελληνική ταινία. Τι ήθελε δηλαδή; Να τη δηλητηριάσει; Ντροπής πράματα!

Φεύγουμε από τη βιβλιογραφία και τον κινηματογράφο και πάμε λίγο στη φύση: Τα φυτά, όπως ξέρουμε, δεν έχουν ούτε δόντια, ούτε νύχια, ούτε κέρατα, ούτε δυνατότητα μετακίνησης ώστε να ξεφύγουν από τους εχθρούς τους που τα βλέπουν, και καλά κάνουν, ως πηγή τροφής. Τι διαθέτουν τα κακόμοιρα; Κανένα αγκαθάκι και καμία φυτοτοξίνη. Αυτά έχουν για να πορεύονται.

Για το οπλοστάσιο ορισμένων «τοξικών» λαχανικών, όπως ο στύφνος (με τα αλκαλοειδή του) και η τσουκνίδα (με τις ισταμίνες της) έχουμε μιλήσει και πριν. Πάμε σε άλλα τοξικά ζαρζαβατικά, λοιπόν, τα οποία θα σερβίρουμε μετά από 2-3 ημέρες, αφού τα συνάξουμε και τα παστρέψουμε.
.
.
.

Τσούκου-τσούκου τα κουκούτσα

.
Μέσα στον Ιούνιο (προ διμήνου) εκδηλώθηκε μία κόντρα (μαγειρο)προσώπων μέσω τηλεοπτικών εκπομπών. Σώπα καλέ! Στην Ελλάδα είμαστε – περιμέναμε αγκαλίτσες και φιλάκια; Πού ξέρεις; Μπορεί να ευθύνεται και ο τότε καύσωνας που ανέβαζε την πίεση σε κάποιους.

Επειδή η κόντρα ήταν ενδιαφέρουσα και (παραδόξως) πήγε πιο πέρα από το πώς το τρίβουν το πιπέρι, και το πώς το τσιγαρίζουν το κρεμμυδάκι, προκάλεσε την προσοχή των Errata Culinaria.

Η χρονική καθυστέρηση της ανακοίνωσης αυτής οφείλεται στο ότι τα Errata έπρεπε να επιστρέψουν στο κλεινόν άστυ όπου βρίσκεται η βιβλιογραφική τους κρύπτη και να ξαναρχίσουν να διαβάζουν χημεία (διότι κάποιοι άλλοι δεν μπαίνουν στον κόπο). Τέλος πάντων…

Στη συγκεκριμένη περίπτωση, λοιπόν, έχουμε δύο τηλεμαγείρισσες, τις οποίες θα ονομάσουμε Α και Β (με την Α να είναι ολιγότερον προβεβλημένη τηλεοπτικά από τη Β).

Όλα ξεκίνησαν όταν η Α παρουσίασε μία συνταγή για σπιτικό λικέρ με γεύση από κουκούτσια βερίκοκου που θα εμποτίζονταν σε οινόπνευμα.

Η Β, κάμποσες ημέρες μετά, κατακεραυνώνει την Α και επικαλείται το κύρος των σπουδών της για ν’ αποφανθεί ότι, με τα κουκούτσια αυτά και το προϊόν του εν λόγω macération (‘εμποτισμού, εκχύλισης’), η Α πρόκειται να δηλητηριάσει τον κοσμάκη.

Η Α αντεπιτίθεται λέγοντας:
«Εγώ κρίνομαι κάθε βράδι από τα 250 άτομα που ταΐζω.» … «Οι δικές μου συνταγές είναι αυθεντικές, διότι μου τις εμπιστεύονται νοικοκυρές και προέρχονται από τετράδια συνταγών των γιαγιάδων τους. Εγώ δεν κλέβω συνταγές άλλων.»

Η Α είχε και δίπλα της έναν ευσταλή νέο ο οποίος (με δικά της λόγια) τη «βοηθάει πάρα πολύ σε θέματα επιστήμης» και ο οποίος αναφέρθηκε στις ευεργετικές, έως και αντικαρκινικές, ιδιότητες της βιταμίνης Β17 που υπάρχει άφθονη στα εν λόγω κουκούτσια.

ΣΧΟΛΙΟ:
Προχωρημένα πράγματα – δηλητήρια από κουκούτσια βερίκοκων που μας πάνε στα χρόνια τα παλιά, όταν ο κάθε άρχοντας είχε τον προσωπικό του δοκιμαστή φαγητού (ενδιαφέρουσα παραλλαγή, η πρακτική ορισμένων Μεσοποτάμιων ηγετών που χρησιμοποιούσαν ως δοκιμαστή τον πρωτότοκο γιο του αρχιμάγειρα). Και επίσης, βιταμίνη Β17 και θεραπευτικές, αντικαρκινικές ιδιότητες: Γουάου μπέιμπυ! Εδώ είμαστε σε κομβικό σημείο (at a pivotal point) όσο αφορά στο food science. Και όλα αυτά από την Α και την Β στο γυαλί. Ποιος είπε ότι η ιδιωτική τηλεόραση δεν μπορεί να είναι εκπαιδευτική, ε;

Συνεχίζεται μετά από 2-3 μέρες … (είπαμε, έχουμε και χημεία να μελετήσουμε.)
.
.
.

Ευχαριστίες

Θα ήθελα να ευχαριστήσω τους παρακάτω bloggers που προσ- και προ-έθεσαν τα Errata Culinaria στην προμετωπίδα τους

LIKE A MOVIE
http://like-a-movie.blogspot.com/

macrowaves
http://macrowaves.blogspot.com/

magires.gr
http://magires.blogspot.com/
.
.
.

Τι Λωζάνη, τι Κοζάνη: τι Ισπανία, τι Πορτογαλία!

ΠΡΟΕΛΕΥΣΗ:

Editorial (Σημείωμα του Διευθυντή Έκδοσης) σε μηνιαίο περιοδικό μαγειρικής, τεύχος Αυγούστου 2007, σελίδα 4.

ΣΧΟΛΙΟ:

Σχολιάζουμε τα εδάφια που είναι σημαδεμένα με κίτρινο στο σαρωμένο απόσπασμα της σελίδας παραπάνω:

Ορθόν, ορθότατον το να είσαι "ψαγμένος" σχετικά με τις συνταγές που δημοσιεύεις!

Άλλωστε "όταν εσύ, που υποτίθεται ότι ξέρεις από μαγειρική, γράφεις μια συνταγή για το ευρύτερο αναγνωστικό κοινό πρέπει να έχεις ανοιχτά τα μάτια σου και να κοιτάς τον κόσμο κατάματα." Έτσι λέει ο Διευθυντής Έκδοσης.

Όμως, αν η φίλη του Διευθυντή, η Σοφία στη Φλώρινα, αναζητήσει "ισπανικό κρασί Μαδέρα για να κάνει τα φιλέτα της", τότε πρόκειται ν' απογοητευθεί σφόδρα, διότι οι ιδιοκτήτες κάβας στην Φλώρινα, αν ψαξουν ανάμεσα στα Ισπανικά κρασιά τους να το βρουν, θα ατυχήσουν. Αν όμως ξέρουν τη δουλειά τους και καταλάβουν τι τους ζήτησε, δεν θα την κράξουν βέβαια, αλλά θα χαμογελάσουν ευγενικά, δίνοντάς της ένα μπουκάλι Πορτογαλικής Μαδέϊρα.

Τι θα γίνει όμως, αν η "διαβασμένη" πλέον Σοφία επικαλεστεί το κύρος του editorial τούτου, και τους κράξει αυτή, ούσα σίγουρη για την ορθότητα και εγκυρότητα του εν λόγω περιοδικού (το οποίο, παρεμπιπτόντως, στο σημείο αυτό επιδιώκει να έχει διδακτικό ύφος και χαρακτήρα);

------------
Αδέλφια! ...

(Hermanos στα ισπανικά, Irmãos στα πορτογαλικά), το κρασί Madera ή (πιο σωστά) Madeira δεν είναι ισπανικό! Είναι Πορτογαλικό, και προέρχεται από το νησί Madeira, Πορτογαλική κτήση η οποία βρίσκεται έξω από τις στήλες του Γιβραλτάρ, στα ανοιχτά του Μαρόκου.
.

Μήπως ο εκδότης μας μπέρδεψε το πορτογαλικό νησί Madeira με τις ισπανικές Κανάριες Νήσους (La Palma, La Gomera, Tenerife, Gran Canaria, Fuerteventura και Lanzarote) που βρίσκονται στο ίδιο αρχιπέλαγο, αλλά καμία πεντακοσαριά χιλιόμετρα προς το Νοτιά;

Να θυμίσουμε ότι οι υπερπόντιες κτήσεις της Πορτογαλίας περιλαμβάνουν επίσης τις Αζόρες ("κατηραμένη νήσος, νήσος των Αζορών" κατά τον Μποστ) και τα νησιά του Πράσινου Ακρωτηρίου ή αλλιώς Cape Verde, το μέρος απ’ όπου κατάγεται η αοιδός-«ξυπόλητη πριγκίπισσα» Cesária Évora.

Αναφορικά με τα επιδόρπια ή τα ενισχυμένα κρασιά, η Ισπανία παράγει το Sherry/Jerez, η Πορτογαλία τα Πορτό/Port και Μαδέρα/Μαδέϊρα και η Ιταλία το Μαρσάλα.
.

Να τα γράφουμε σωστά, λοιπόν, ώστε η κάθε Σοφία από τη Φλώρινα να ξέρει τι να ζητήσει από τον προμηθευτή της! Ας της τα πούμε σωστά λοιπόν και όσο αφορά στα κρασιά, και όχι μόνο όσο αφορά στα τζίντζερ, στα ροζ πιπέρια, στις λουίζες και στα φυλλαράκια του κόλιανδρου, n’est-ce pas?

.

.

.

σαβούρα, Σαβαρέν και τυρο-ορθογραφικά ευτράπελα

----------------

Ο Μιθριδάτης ο ΣΤ´, βασιλιάς του Πόντου (132-63 π.Χ.), φοβούμενος ότι κάποιος θα τον δηλητηρίαζε, έπαιρνε καθημερινά μικρές δόσεις δηλητηρίου ώστε το σώμα του ν’ αναπτύξει αυξημένη ανοχή και, τελικά, ανοσία στο δηλητήριο. Αναλογικά, τα Errata Culinaria εντάσσουν στο μενού τους τις «μπουκιές του Μιθριδάτη», buccellae Mithridaticae, για να μπορέσουμε να διακρίνουμε τις μικρές, άκακες δόσεις με τις οποίες προσπαθούν να μας απευαισθητοποιήσουν απέναντι στην αυριανή, σαφώς μεγαλύτερη, δόση έντυπης μαγειρικής προχειρότητας.

Οι μπουκιές του Μιθριδάτη θα παρατίθενται χωρίς αναφορά στην προέλευσή τους και τον συγγραφέα τους. Θα είναι ασχολίαστες ως προς το περιεχόμενο, και απλά θα υπάρχει μία επισήμανση (για σήμερα, το χρώμα κίτρινο) της διατύπωσης που μας οδήγησε να τις εντάξουμε στην κατηγορία αυτή.

Food Porn! (well, almost...)

.
.
.

ΠΡΟΕΛΕΥΣΗ:

Διαφήμιση εισαγόμενων μαγειρικών σκευών στον ειδικό Τύπο, Χριστούγεννα 2004. Το λευκό φόντο πίσω από τους αριθμούς υπάρχει εκεί διότι σβήσαμε το κείμενο της διαφήμισης. Το ίδιο ισχύει και για το μικρό λευκό παραλληλόγραμμο στην άνω αριστερή θωρακική χώρα του εικονιζόμενου. Είναι εκεί απλά διότι σβήσαμε και το όνομα της διαφημιστικής εταιρείας.

.

Ως συνήθως, η φωτογραφία είναι σε αρκετά μεγάλη ανάλυση ώστε, αν κάνετε κλικ πάνω της, να μπορείτε να την περιεργαστείτε μεγεθυσμένη (κρατήστε τη μεγέθυνση ανοικτή, θα σας ξαναχρειαστεί παρακάτω).

.

ΣΧΟΛΙΟ:

Σχολιάζουμε τα σημεία που έχουν επισημανθεί με τα βελάκια και αριθμούνται ανάλογα:

.

1.

Ας προσέξουμε, παρακαλώ, τους δύο τεταμένους αντίχειρες που, ως φαλλικά σύμβολα, οριοθετούν τον εναέριο χώρο (FIR) της (οιονεί) μαγειρικής δράσης. Ο άνω αντίχειρας μάλιστα, απελευθερώνει και το υγρό... . Αν προσέξετε τον άνω αντίχειρα (μάλλον θα χρειαστείτε να πάτε στη μεγέθυνση), θα δείτε ότι έχει και ένα ημικυκλικό σημάδι από το στόμιο του μπουκαλιού, μια και μέχρι πριν από ελάχιστο χρόνο ο αντίχειρας αποτελούσε την τάπα που εμπόδιζε τη ροή του υγρού.

.

2.

Ας προσέξουμε το κρεμμύδι, το οποίο είναι ωμό. Επαναλαμβάνω, ωμό.

.

Επίσης, μία πρόχειρη ματιά στο εσωτερικό του τηγανιού μας δείχνει ότι δεν υπάρχει ίχνος από λάδι, βούτυρο, ή έστω κανένα κυβάκι παντσέτα ρέ παιδί μου, κανένα λαρντόν, τίποτα σύγλινο, καβουρμάς, κάτι για να το λαδώσει το τηγάνι. Λες να είναι Μεγαλοβδομαδιάτικο το δείπνο; Μα μπίτι αλάδωτο, μωρέ;

.

3.

Ας προσέξουμε επίσης και την εμφανέστατη απουσία φωτιάς κάτω από το τηγάνι. Εφόσον έχουμε να κάνουμε με εστία γκαζιού (προπανίου ή φυσικού αερίου), περιμένουμε να δούμε μία φλόγα με παιχνιδίσματα του μπλε και κίτρινου, ή του μπλε και του κόκκινου, κάτι σε μπλεδάκι πάντως. Τίποτα, όμως. Μαύρο σκοτάδι κάτω απ' το τηγάνι.
.

Το στόμιο του μπουκαλιού (είμαι κατά 90% σίγουρος, η φωτό δε βοηθάει και πολύ) έχει αυτό το διπλό χείλος που δηλώνει ότι περιείχε καμπανίτη ή αφρώδη οίνο, και είχε φελλό στερεωμένο με συρμάτινη ασφάλεια.
.

Εν ολίγοις, ο εικονιζόμενος νέος καταιονίζει με οίνο (πιθανότατα καμπανίτη ή αφρώδη ... να κι οι συνειρμοί της πολυτέλειας) ωμά κρεμμύδια σε ένα κρύο, ξερό τηγάνι πάνω από μία σβησμένη εστία.
.
Η όλη φωτογραφία και το στήσιμό της αποτελούν ένα άριστο παράδειγμα αυτού που οι Αμερικάνοι αποκαλούν "eye candy", σε ελεύθερη απόδοση 'φάτε μάτια ψάρια' ή 'οφθαλμόλουτρο'.
.
Food styling μπόλικο (έστω και με το ωμό κρεμμύδι - αυτό ήταν το βρισκούμενο), πραγματικό μαγείρεμα μηδέν.

Si minor plus est, ergo nihil sunt omnia.
Αν το ολίγο σού είναι τελικά αρκετό,
τότε το μηδέν καταντάει να είναι ο παν

.

.

.

Ποντικοφιλοσοφίες

.


A cook makes, a thief takes.

'Ο μάγειρας δημιουργεί, ο κλέφτης απλά αρπάζει.'


Ατάκα από την πρόσφατη ταινία κινουμένων σχεδίων
"Ratatouille" των Disney-Pixar.
.
.
.