Σιγά τα ωά!

"Το αβγό πρέπει να ψήνεται καλά,

διαφορετικά μπορεί

ν’ αναπτύξει σαλμονέλα.

Το βράσιμο στους 160 βαθμούς C

θεωρείται ασφαλές."

ΠΡΟΕΛΕΥΣΗ:
Ένθετο περιοδικό μαγειρικής σε κυριακάτικη εφημερίδα, τεύχος 2, σελίδα 62.

ΣΧΟΛΙΑ:
Ψήστο – ψήστο – ψήστο σ’ λέω!

Ναι, αλλά πόσο; Τόσο ώστε να μην «αναπτύξει σαλμονέλα».

Δηλαδή (σύμφωνα με την αρθρογράφο), το μισοψημένο αβγό "αναπτύσσει" τη σαλμονέλα.

Κάτι αντίστοιχο συνέβαινε με τους κλασσικούς όταν προσπαθούσαν να εξηγήσουν την προέλευση και τον πολλαπλασιασμό της τρούφας: ο Πλούταρχος έλεγε ότι φύεται σε μέρη που έχει χτυπήσει αστροπελέκι, ενώ ο Γιουβενάλης έλεγε ότι προέρχεται από τον κεραυνό και τη βροχή.

Όμως, η θερμοκρασία δεν δημιουργεί τη σαλμονέλα. Η σαλμονέλα πιθανόν να είναι παρούσα, οπότε ενδέχεται να πολλαπλασιαστεί αν υπάρξουν οι κατάλληλες συνθήκες, και ενδέχεται να φτάσει σε συγκεντρώσεις που μπορεί να προσβάλουν αυτόν που θα καταναλώσει το μολυσμένο αυτό αβγό. Βέβαια, αν έχεις ευαισθησία στη σαλμονέλα, ή ακολουθείς ανοσοκατασταλτική (immunosuppressant) αγωγή, η σαλμονέλα θα σε στείλει αδιάβαστο. Αλλά, ας όψονται οι 160 βαθμοί Κελσίου.

"Το βράσιμο στους 160 βαθμούς C θεωρείται ασφαλές":
Αν η καλή αρθρογράφος έχει δει νερό να βράζει στους 160 βαθμούς Κελσίου, θα πρέπει σίγουρα να συνομιλεί απευθείας με δυνάμεις πέραν του κόσμου μας. Τότε, να το πει και σε μας τους κοινούς θνητούς, μήπως μας δώσουν το Νόμπελ Φυσικής επειδή ανακαλύψαμε νέες διαστάσεις και εκφάνσεις στη μοριακή δομή.

Οι Κινέζοι έχουν τα λεγόμενα εκατοχρονίτικα αβγά (hundred-year-old eggs) και οι Σεφαρδίμ - Σεφαραδίτες τα αβγά χαμινάδος. Όμως αβγά βρασμένα στους 160 βαθμούς τα μάτια μου δεν ματάδαν.

Το βιβλιαράκι οδηγιών μίας χύτρας ταχύτητας Fissler που κατέχω, αναφέρει ότι ο βρασμός συντελείται στους 109 ή στους 116 βαθμούς Κελσίου, ανάλογα με το πώς ρυθμίζουμε τη βαλβίδα. Αν η μέγιστη θερμοκρασία βρασμού στη χύτρα ταχύτητας (όπου αναπτύσσεται ουκ ολίγη πίεση) είναι 116 βαθμοί, τότε, για να φτάσουμε θερμοκρασία βρασμού 160 βαθμών, χρειάζονται πιέσεις που αγγίζουν τα όρια του εξωπραγματικού.

Υπενθυμίζω εδώ ότι το (σκέτο) νερό βράζει στους 100 βαθμούς Κελσίου (το αλατισμένο, 1-2 βαθμούς παραπάνω) όταν η πίεση είναι ίση με μία ατμόσφαιρα, δηλαδή όταν είμαστε γιαλό-γιαλό, ή «παρά θιν αλός», που έλεγε και ο Όμηρος. Σε υψόμετρο 3,000 μέτρων, το νερό βράζει στους 90 βαθμούς, κάτι που κάνει άνω-κάτω τις συνταγές, ιδιαίτερα τα ψωμιά και τα γλυκά φούρνου, και απαιτεί ριζικές αλλαγές στις αναλογίες των υλικών τους. Για αυτόν ακριβώς το λόγο, ολίγα (αλλά καλά) βιβλία μαγειρικής έχουν ειδικό κεφάλαιο για τη μαγειρική σε μεγάλα υψόμετρα (high-altitude cooking).

Πάμε τώρα να δούμε τα αίτια πίσω από την ανακρίβεια.

Πρόκειται για παρέμβαση του τυπογραφικού δαίμονος που άλλαξε το 60 και το έκανε 160;
Δεν νομίζω, διότι στους 60 βαθμούς δεν έχουμε βρασμό, αλλά ποσάρισμα ("ενθυλάκωση" όπως λέει και ο κ. Γιώτης). Επίσης, οι 60 βαθμοί δεν αρκούν για ν' απαλειφθεί η σαλμονέλα.

Πρόκειται μήπως γι αντιγραφή;
Ας πάμε να δούμε τι σημαίνουν οι 16ο βαθμοί στην κλίμακα Φαρενάιτ (Fahrenheit) των Άγγλων και Αμερικάνων. Οι 160 βαθμοί Φαρενάιτ αντιστοιχούν σε 71 βαθμούς Κελσίου. Βέβαια, πάλι δεν έχουμε βρασμό, αλλά η θερμοκρασία των 71 είναι κάτι πολύ πιο ρεαλιστικό από τους 60 βαθμούς Κελσίου ως θερμοκρασία παστερίωσης (μιλάμε πάντα για μαγειρική οικιακής και όχι βιομηχανικής κλίμακας) και παράδοσης της σαλμονέλας εις το πυρ το εξώτερον.

ΔΙΟΡΘΩΣΗ:
"Το αβγό πρέπει να ψήνεται καλά, ώστε να απαλλαχθεί από τη σαλμονέλα που ενδεχομένως περιέχει. Το βράσιμο μέχρι το εσωτερικό του αβγού να φτάσει σε θερμοκρασία 70 βαθμών C θεωρείται ασφαλές."

The alligator lays eggs

but that does not make it a chicken.

Anonymous

Jamaican proverb

.

.

.

Ομονόησε κι η αμμωνία (ammonia concurred) !

Τα Errata Culinaria ασμένως (avec plaisir) ανακοινώνουν ότι το πρώτο από τα δύο errata (παροράματα, λάθη) που είχαν επισημανθεί στο post με τίτλο "Λιβάνια και γαρύφαλλα" (http://errata-culinaria.blogspot.com/2007/03/blog-post_14.html) πρόσφατα αποκαταστάθηκε και δεν υφίσταται πλέον, όπως φαίνεται και από την παράθεση και παραβολή των δύο παραπάνω σαρωμένων εικόνων από τις εν λόγω συσκευασίες. (Υπενθυμίζω ότι οι κόκκινοι κύκλοι αποκρύπτουν το όνομα της εταιρείας.)

.

Τώρα, η νέα συσκευασία περιγράφει (ορθά) την αμμωνία ως ammonia και όχι ως incence/incense ('λιβάνι').

.

Η σκόνη αμμωνίας στη συσκευασία "Μετά" έχει τεχνηέντως και επιτηδείως μετατοπιστεί ώστε, στην πίσω πλευρά της συσκευασίας, να φαίνεται ο αριθμός παρτίδας (lot number) PA0606 και η ημερομηνία λήξης 31/12/11.

Αυτό πιστοποιεί ότι η διορθωμένη συσκευασία "Μετά" είναι η μεταγενέστερη, και χαροποιεί αφάνταστα τα Errata Culinaria μέχρι σημείων δικαίωσης, θριαμβολογίας και υπομειδιάματος (vindication, gloating and smirking).

There are only two styles of portrait painting;

the serious and the smirk.

Charles Dickens, "Nicholas Nickleby"

.
.
.

εν οίδα, ότι cassis ίσον σταφίδα

Κασίς = σταφίδα, υποτίθεται.


ΠΡΟΕΛΕΥΣΗ:
Λήμμα από ελληνικό βιβλίο περί μπαχαρικών, έτος έκδοσης 2003, σελίδα 204 (το σχετικό τμήμα της σελίδας έχει σαρωθεί και παρατίθεται).
.

ΣΧΟΛΙΟ:
Δεν σχολιάζουμε το ότι ο συγγραφέας έχει μπερδέψει το απόσταγμα με το εκχύλισμα και το έγχυμα.
Τα γαλλοελληνικά λεξικά αποδίδουν σωστά το cassis.

Εδώ κατά πάσα πιθανότητα έχουμε να κάνουμε με τη χρήση κάποιου αγγλο-ελληνικού λεξικού (ως ενδιάμεσο βοήθημα) όπου υπάρχει το καθ' υποτροπήν (recurrent) πρόβλημα απόδοσης του blackcurrant αποκλειστικά ως 'σταφίδα' είτε ως 'μαύρη σταφίδα'.

.
Με τη λογική του βιβλίου αυτού, βλέποντας ένα μπουκάλι να γράφει στην ετικέτα sirop de cassis ή crème de cassis το αγοράζω σαν τρελός, διότι περιέχει την περίφημη σταφιδίνη που έχω καμία 40ριά χρόνια να δοκιμάσω (άσχετο: μαζί με το μουρουνόλαδο και τη θρεψίνη);

.
Δηλαδή κι εγώ όταν είχα πάει στη Ντιζόν, εκεί στα μουσταρδοτόπια της Γαλλίας, και με κερνούσαν kir (οι φτηνιάρηδες) και kir royal (οι χλίδουλες), τι μού 'διναν; Κρασί ή σαμπάνια ανακατεμένο με σταφιδοζούμι; Quelle honte! Ντγγοπή κι αισχύνη!

.
Πηγαίνοντας σε μία φωτογραφία της wikipedia και συγκεκριμένα στη διεύθυνση http://en.wikipedia.org/wiki/Image:Schwarzejohannisbeere.jpg, τα βλέπω αυτά τα cassis, βρε παιδί μου, και κάτι σαν σταφύλι μου φέρνουν. Αλλά πάλι, βρε παιδί μου, παράξενα αυτά τα τσαμπιά. Και τι 'ν τούτο στο κάτω μέρος του κάθε καρπού στη φωτογραφία; Δεν έχουμε τέτοια σταφύλια εμείς εδώ.
.

Πάω και στην καθ' ύλην αρμόδια γαλλική wikipedia (http://fr.wikipedia.org/wiki/Cassis_%28fruit%29) και βλέπω ότι το εν λόγω φρούτο ονομάζεται στα λατινικά ribes nigrum. Το σταφύλι, βρε παιδιά, δεν είναι ο καρπός του φυτού vitis vinifera;

.
Λες να έχει σχέση αυτό το ribes με το χυμό Ribena (http://www.ribena.co.uk/index_flash.html); Ρωτάω εγώ τώρα, γιατί αυτό μας το διαφημίζουν στο Ελλάντα ως χυμό από φραγκοστάφυλο. Είδες αυτοί οι Φράγκοι και τα σταφύλια τους;
.
ΔΙΟΡΘΩΣΗ:
(το γαλλικό) cassis = φραγκοστάφυλο
(το αγγλικό) blackcurrant = μαύρη σταφίδα, αλλά και φραγκοστάφυλο (κατά περίπτωση). Εδώ λοιπόν, ο μεταφραστής θα πρέπει να νογάει και λίγο από μαγειρική, ώστε να μπορέσει να δει ποιο από τα δύο απαιτούν τα συμφραζόμενα.
.
.
.

Ευχαριστίες

Θα ήθελα να ευχαριστήσω τους παρακάτω bloggers που προσ- και προ-έθεσαν τα Errata Culinaria στην προμετωπίδα τους:

Ε-ΚΟΥΖΙΝΑ
http://e-kouzina.blogspot.com/
Κάτω από τον τίτλο «Πέστα Χρυσόστομε»


Λ:ΗΡ
http://sandbox.cs.uchicago.edu/blog_el/


Linguarium
http://linguarium.blogspot.com/
Κάτω από τον τίτλο «ΓΛΩΣΣΟΛΟΓΙΑ – Ανιχνευτής Λαθών»


Ευχαριστίες επίσης στον μπλογκομάγειρο (http://blogomagiros.blog.com/) και στα μαγerrata του, τα οποία κάνουν μνεία στα errata culinaria στο editorial της 24ης Μαρτίου (http://blogomagiros.blog.com/EDITORIAL/).


Κλείνοντας αυτό το post, απευθύνω ένα μεγάλο ευχαριστώ σε φίλους που, μέσω ηλεκτρονικών μηνυμάτων, μου επισημαίνουν μαγειρικές και γλωσσικές "πατάτες" για να συμπεριληφθούν στα errata culinaria. Τα δείγματα αυτά αξιολογούνται, και ορισμένα από αυτά θα δημοσιευθούν σε εύθετο χρόνο, αφού επιβεβαιωθούν και επαληθευθούν.
.
.
.

Λογοκλοπή: 4 από 4, για να σπατσάρουμε

ΠΡΟΕΛΕΥΣΗ:
Μηνιαίο περιοδικό φαγητού, τεύχος 1, συνέχεια του ίδιου άρθρου από τρία προηγούμενα post.

Η παραπάνω σαρωμένη εικόνα είναι σε αρκετά υψηλή ανάλυση ώστε, αν κάνετε κλικ πάνω της, να είναι αρκετά ευανάγνωστη σε μεγαλύτερο μέγεθος.

ΣΧΟΛΙΟ:
Το πρωτότυπο άρθρο βρίσκεται στην ηλεκτρονική διεύθυνση: http://www.soyouwanna.com/site/syws/champagne/champagne.html, απ' όπου συνεχίζεται σε δύο πρόσθετες σελίδες. Αν προτιμάτε να έχετε το πρωτότυπο άρθρο σε μία ενιαία σελίδα, μπορείτε ν' ανατρέξετε στη διεύθυνση http://www.soyouwanna.com/site/syws/champagne/champagnefull.html

Το απόσπασμα από το σχετικό αγγλικό άρθρο παρατίθεται παρακάτω (το κείμενο είναι ακριβέστατο - η μορφοποίηση όχι). Το ξεπατίκωμα συντελείται από τα σημεία σημειωμένα με κόκκινο.

----------
Ανοίγουν εισαγωγικά:

Chill
Like many beverages, champagne is best enjoyed at a cool temperature. You should be looking to pour it from the bottle at 43 to 48 degrees Fahrenheit or 7 degrees Celsius. If your bottle isn't yet that cool, you can chill it by either placing it in the refrigerator for a few hours (though not much longer unless you want it to taste like that left-over meatloaf) or by placing it in a bucket filled with a mixture of ice and water. If you need to chill it in a hurry, throw a handful of salt into that slush, which will reduce its temperature below zero and speed the chilling. In no event should you ever leave champagne to chill in your freezer -- it will screw up the balance of the alcohol and botch all that lovely expensive liquid.

Remove Cork
There are a few layers you need to cut through before you even get to the cork. First, pull off just enough foil to reveal the cork. The cork itself is protected in a wire cage. On the side of that cage, you will see a section of the wire twisted into a cute little handle. Pull that handle away from the side of the cage and untwist the wire. Be careful as you do so, and point the cork away from yourself and other favored persons -- there's a reason that wire is there. The cork can erupt at any time now, so keep a tight hold on it. Then, firmly gripping the cork with one hand, use your other hand to twist the bottle slowly and smoothly -- remember, twist the bottle, not the cork. You want the cork to emerge from the bottle with a gentle sigh, not a raucous pop. Think of it this way: the louder the pop, the fewer bubbles you will enjoy later.

Κλείνουν τα εισαγωγικά
----------

ΣΧΟΛΙΟ ΙΙ:
Αν προσθέσουμε-σουμάρουμε και τα τρία προηγούμενα posts, βλέπουμε ότι το ελληνικό άρθρο είναι εμφανώς ξεσηκωμένο και αντιγραμμένο, όχι μόνο στο περιεχόμενο, αλλά και στην ίδια τη δομή του: διάρθρωση, επικεφαλίδες και νοηματικές ενότητες.

Θα ήθελα να ρωτήσω τη ελληνίδα συντάκτρια τί ποσό (ανερυθρίαστα) έλαβε ως αμοιβή για το (ντεμέκ) πόνημά της αυτό, αλλά η καλή μου ανατροφή δεν το επιτρέπει.

Επίσης, η ατακτουλικ-o-σκανταλιάρικη (impish-o-mischievous) πλευρά μου μονολογάει και λέει: "Ούτε ψύλλος στον κόρφο του εκδότη, θέλεις διευθυντή, θέλεις κατά νόμο υπεύθυνου τον οποίον μπορεί κάλλιστα να εγκαλέσουν για τη λογοκλόπο πένα της συντάκτιδός του. Τι θα κάνει; What to do? Que faire?"

Α, ξέχασα. Σε περίπτωση που κάποιος αναρωτιέται εάν οι κουτόφραγκοι αντέγραψαν από εμάς τους φωστήρες και περιούσιους (είπαμε, καλύπτουμε παν ενδεχόμενο εδώ): τα Errata Culinaria είναι σε θέση να γνωρίζουν ότι το αγγλικό άρθρο αναρτήθηκε στην αγγλόφωνη ιστοσελίδα κάποια στιγμή το 2000, στιγμή καθ'ην το εν λόγω περιοδικό δεν υφίστατο.

Όπερ έδει δείξαι (quod erat demonstrandum), για τη λογοκλοπή, λοιπόν.

.

ΣΧΟΛΙΟ ΙΙΙ:

Πρέπει να σχολιάσουμε και δύο errata που υπάρχουν στο ελληνικό κείμενο (σημειωμένα με πράσινο στη σαρωμένη σελίδα):

.

1.

η πίεση πίσω από κάθε φελλό σαμπάνιας "αντιστοιχεί σε περίπου 27 κιλά ανά ίντσα", λέει το κείμενο.

.

Εγώ, ανασκαλεύοντας τις αμυδρές αναμνήσεις μου από τη Φυσική Γυμνασίου (πράσινο εξώφυλλο, και Αλκίνοος Μάζης ο συγγραφέας), θυμάμαι ότι υπάρχουν τα συστήματα μονάδων. Το μετρικό MKS περιέχει το μέτρο και το κιλό, σε αντίθεση με το βρετανικό, το οποίο ακολουθούν και οι αμερικάνοι, στο οποίο ανήκει η ίντσα. Οπότε, σε άλλο σύστημα ανήκει το κιλό και σε άλλο η ίντσα, η οποία στη χώρα μας απαντάται μόνο στις διαμέτρους υδραυλικών σωλήνων.

.

Στην περίπτωση αυτή, η συντάκτις θα είδε γραμμένο κάπου το ότι η σχετική πίεση είναι 60 λίβρες ανά τετραγωνική ίντσα, 60 pounds per square inch (να θυμηθούμε εδώ ότι πίεση ίσον τη δύναμη διά την επιφάνεια). Μετά, η κυρία διαίρεσε το 60 με το 2,2 και προέκυψαν τα 27 κιλά. Συλλογισμός σωστός (ένα κιλό είναι 2,2 λίβρες), μέθοδος σωστή, πράξεις σωστές, αποτέλεσμα λάθος, διότι στη φυσική απαγορεύεται η μίξη μονάδων από διαφορετικά συστήματα. Κι εγώ αν πάω στο μπακάλη και ζητήσω "ένα κιλό και δέκα ουγκιές" ρύζι, ο μπακάλης σίγουρα θα με προγκήξει.

.

Στις ίντσες τα πράγματα ζόρισαν για την κυρία: μία ίντσα = 2,54 εκατοστά, αυτό το ξέρουμε, θα πρέπει να το γνώριζε κι αυτή. Μία τετραγωνική ίντσα, πόσα τετραγωνικά εκατοστά να 'ναι, άραγε; Δύσκολη η πράξη, λοιπόν, κι έτσι άφησε τη μετατροπή σε τετραγωνικά εκατοστά λειψή.

Yo! Wassup ovah heah (What's up over here)? High-school geometry (surface areas) too much for 'ya?

Ρε συ...! Τι έγινε εδώ να 'ούμε; Η γεωμετρία του γυμνασίου (εμβαδά) σου 'πεσε κομμάτι βαριά;

.

2.

Η σαμπάνια μπορεί να διατηρηθεί στο ψυγείο για "τρεις καλές ημέρες", λέει το κείμενο.

.

Για μένα καλή μέρα μπορεί να είναι όταν:

- κερδίσω το Λόττο

- μου κάτσει το αντικείμενο του πόθου μου

- μου βγαίνει ανελλιπώς η πασιέντζα όποτε μελετώ το ανωτέρω συμβάν

- κόψω το τσιγάρο

- έχει πανσέληνο και δεν είμαι στην ταράτσα ν' αλυχτώ

- το ωροσκόπιό μου θα μου πει "όλα καλά"

- πετύχω το απόλυτο λευκό στη μπουγάδα μου και μπω στο επόμενο τηλε-σποτάκι με τον Αρναούτογλου να μου χτυπά την πόρτα για ν' αποτυπώσει on-camera τη συγκλονιστική μου βιωματική μαρτυρία

- κατορθώσω να πω στ' αφεντικό μου την αληθινή μου γνώμη για ελόγου του (give 'im a piece of my mind, lui dire ses quatre vérités) και αυτό να μην επηρεάσει την υπηρεσιακή και μισθολογική μου εξέλιξη, μηδέ τη σωματική μου ακεραιότητα.

.

Για την καλή συντάκτιδα, τι να είναι άραγε οι τρεις καλές ημέρες;

Εμένα μου φέρνει σαν λεξιδάνειο (calque, loan translation) από τη φράση for a good three days, 'άνετα για τρεις μέρες', 'για τρεις μέρες και βάλε'. Αφού το λένε έτσι στα εγγλέζικα, έτσι θα το λένε και στα ρωμέικα, ταμάμ;

.

Με αυτό το post, τέταρτο από τέσσερα, σπατσάρουμε (ολοκληρώνουμε) τα της λογοκλοπής προς το παρόν.

.

Oh, do let me go on. I want to see how it ends.

Spoken by Oscar Wilde when he was told to stop translating from

the Greek text of the New Testament in an Oxford examination,

after his examiners were conclusively persuaded about his fluency.

.

.

.

κουφάλες, δεν ξοφλήσαμε

Σχετικά με πρόσφατο post του Αθήναιου (http://www.greekgastronomer.com/?p=452) από τη Θεσσαλονικιώτικη ανταπόκρισή του για τα βραβεία Gourmet:

Πώς θα μπορούσαν άραγε τα Errata Culinaria να είναι ομοτράπεζοι των Goodfellas της μαγειρικής γραφής και συνδαιτυμόνες της food Mafia;
Πώς θα μπορούσαν να βρέχουν το ράμφος τους (far' vagnari a pizzu στα Σιτσιλιάνικα) στο εμφιαλωμένο νερό που κατά κόρον (ad nauseam) σέρβιραν ευσταλή γκαρσόνια ή καλλιπάρειες και καλλίπυγες γκαρσόνες;
(Εικάζω, έτσι; Είπαμε, δεν ήμουν εκεί, capisc?)

Μάλλον στην κουζίνα θα έπρεπε να τα αναζητήσετε, να υφίστανται εγκαύματα από καυτά μέταλλα, λάδια, νερά και ατμούς, να υφίστανται μώλωπες (από θλόντα αντικείμενα) και κοψίματα (από αιχμηρά, τέμνοντα όργανα) και μετά να ελίσσονται μεταξύ cutting board (σανίδας κοπής) και keyboard (πληκτρολογίου).

Επίσης, ξεσηκώνοντας και κάποιους στίχους από το τραγούδι του τίτλου, αυτοί που στραβοκοιτάζουν τα Errata Culinaria όχι "ανέραστοι να μείνουν", αλλά να τους αρπάξει η μπεσαμέλ, να τους κόψει το αβγολέμονο κι η ολλαντέζ, και μετά (ορίστε και το pièce de résistance) να τους μασήσει ο σκουπιδοφάγος το Sabatier ή το Henckels ή το κεραμικό Kyocera μαχαίρι τους που τους κόστισε διακόσια-τόσα ευρώ.

Όμως, με αφορμή τα σχόλια του Αθήναιου για τη βράβευση του κ. Γκρυγιόν (http://www.greekgastronomer.com/?p=455), θα ήθελα να ελπίζω ότι, σε κάποια πολύ μικρότερη ηλικία, ο κ. Γκρυγιόν όντως υπέστη τις de rigueur ταπεινώσεις της μαγειρικής μαθητείας ως commis σε κάποια κουζίνα, ώστε τώρα να δικαιούται τη βράβευση για πολύχρονη προσφορά. Mετά από αρκετά χρόνια θητείας και ορθοστασίας σε πόστα της μπριγάδας (έστω και υπό ευμενή, ευνοϊκά και εύνοα αφεντικά - σπάνια η συνομοταξία τούτη), υπάρχει πάντα και η ανταμοιβή τού να έχεις την από καθέδρας εποπτεία της κουζίνας, αρκεί βέβαια να πράττεις αυτό με μάτι και μυαλό που όντως κόβουν και να μη σαχλαμαρίζεις στη σάλα κάνοντας κακώς εννοούμενο PR.
.
.
.

Λογοκλοπή: 3 από 4

ΠΡΟΕΛΕΥΣΗ:
Μηνιαίο περιοδικό φαγητού, τεύχος 1, συνέχεια του ίδιου άρθρου από προηγούμενο post.

Η παραπάνω σαρωμένη εικόνα είναι σε αρκετά υψηλή ανάλυση ώστε, αν κάνετε κλικ πάνω της, να είναι αρκετά ευανάγνωστη σε μεγαλύτερο μέγεθος.

ΣΧΟΛΙΑ:
Το πρωτότυπο άρθρο βρίσκεται στην ηλεκτρονική διεύθυνση: http://www.soyouwanna.com/site/syws/champagne/champagne.html, απ' όπου συνεχίζεται σε δύο πρόσθετες σελίδες.
Αν προτιμάτε να έχετε το πρωτότυπο άρθρο σε μία ενιαία σελίδα, μπορείτε ν' ανατρέξετε στη διεύθυνση http://www.soyouwanna.com/site/syws/champagne/champagnefull.html

Το απόσπασμα από το σχετικό αγγλικό άρθρο παρατίθεται παρακάτω (το κείμενο είναι ακριβέστατο - η μορφοποίηση όχι).

Το ξεπατίκωμα συντελείται από τα σημεία σημειωμένα με κόκκινο.

Ανοίγουν εισαγωγικά:
----------

Size of Bottle
One thing that is a little trickier about champagne though is the size of the bottle. We know, you're probably thinking: "What are you talking about!?" But trust us, champagne comes in a whole universe of sizes, and basic economics tells us that we should buy only as much as we need and no more. Anyway, knowing some of these terms is sure to wow your date. Consider:

Quarter-Bottle 6.3 fluid ounces
Half-Bottle 12.7 fluid ounces
Bottle 25.4 fluid ounces
Magnum 50.8 fluid ounces 2 bottles
Jeroboam 101.6 fluid ounces 4 bottles
Rehoboam 147 fluid ounces 6 bottles
Methuselah 196 fluid ounces 8 bottles
Salmanazar 304.8 fluid ounces 12 bottles
Balthazar 406.4 fluid ounces 16 bottles
Nebuchadnezzar 508 fluid ounces 20 bottles

Sure, you're not going to have much occasion to bust out the Nebuchadnezzar, but at least you now know that those oversized bottles in vintners' windows aren't just hokey advertising gimmicks. You will, however, need to know Half-Bottle, Bottle, and Magnum. If you are dining alone, or simply want to order champagne to accompany dessert, it is cuter -- and more affordable -- simply to order a half-bottle, which will pour out to slightly more than two full glasses. So, one for you and your date, with a little extra that you can graciously pour into your companion's glass. Of course, a Bottle is the standard order if you are having your champagne over dinner. The Magnum comes in handy if you are at dinner with your date's parents, on a double date perhaps, or even dining out for a corporate occasion. In any setting, though, knowing some of these terms is sure to dazzle your company.

Dryness
Once you have identified the size, brand, and year of your champagne, for Pete's sake just go ahead and drink the stuff. If, however, you are really trying to impress, then you can take your particularity one more step. The last variable in choosing a champagne is its level of dryness. Champagne is not alone among wines in occurring in various levels of dryness, but it is unique in that the dryness is largely determined by the winemaker. To understand the process of making a champagne dryer or sweeter than usual, you will need to have a grasp on how the stuff is made.
Usually grapes are chosen at the height of their ripeness, when they contain a good deal of natural sugar. Yeast is added to the juice of those grapes, which converts their ample sugar into ample alcohol. The Champagne region, however, is an atypically cool region of France, in which grapes must be harvested before they are fully ripe. Their sugar content, therefore, is too low to make an alcohol of comparable fortitude. Champagne thus has sugar artificially added to it so that the yeast has more fuel to convert into alcohol. Obviously a winemaker can add greater or lesser amounts of sugar to alter the strength of the finished product -- and, of course, adding more sugar is going to make the champagne taste sweeter too. As you enjoy more and more glasses of champagne, you will develop a taste for whether you prefer it dry or sweet.
As a quick guide, here is a list of the levels of dryness that you can choose in your champagne:

Level of Dryness Amount of residual sugar per liter
Extra Brut, Brut Sauvage, Ultra Brut, Brut Integral, Brut Zero .6%
Brut 1.5%
Extra Dry, Extra Sec 1.2 to 2.0%
Sec 1.7 to 3.5%
Demi-Sec 3.3 to 5.0%
Doux (sweetest) 5% and up

Be warned, even if you are a sweet tooth, champagnes rated as Doux should be used only as a dessert wine. The most popular style will be Brut, and champagne makers save their best grapes for this category

----------
Κλείνουν τα εισαγωγικά

Η παραβολή των δύο κειμένων (πρωτότυπου αγγλικού και ξεπατικωμένου ελληνικού) θα συνεχιστεί σε άλλο ένα post

Προχωρούμε ακάθεκτοι, λοιπόν, στο ίδιο άρθρο.

Εδώ παρατηρούμε ότι τα (κόκκινα) αγγλικά εδάφια απ' όπου η συντάκτις ξεπατικώνει είναι περισσότερο διεσπαρμένα χωροταξικά. Αυτό μάλλον θα συμβαίνει διότι το αγγλικό κείμενο είναι 2500+ λέξεις, κάτι που για ελληνικό περιοδικό αποτελεί υπερβολικό αριθμό λέξεων για ένα μεμονωμένο άρθρο. Η ανάγκη για επιλεκτικότητα στη λογοκλοπή οδηγεί την συντάκτιδα σε λάθη (αχ, αυτές οι προθεσμίες, όπου ο αρχισυντάκτης δεν μπορεί να κατανοήσει τη δημιουργικότητα των πονημάτων μας - άπονη ζωή...), τα οποία θα πρέπει να επισημάνουμε.

Τα λάθη είναι σημειωμένα με πράσινο στο ελληνικό κείμενο.

1.
Μετά τη φιάλη Methuselah, η συντάκτις αντιγράφει λάθος, με αποτέλεσμα οι 4 φιάλες που είναι σημειωμένες με πράσινο κύκλο στο ελληνικό κείμενο να είναι άλλα αντ' άλλων. Εμ λογοκλοπή, εμ λάθος στην αντιγραφή.

2.
Στα ποσοστά σακχάρων στο τελικό προϊόν η κυρία έχει μπλέξει το Ο,6% με το 6%, αλλά αυτό είναι πταίσμα που μπορεί κάλλιστα να είναι και κάμωμα του δαίμονος. Όμως, παραθέτει τα ποσοστά ζάχαρης λες και αυτά αφορούν ζάχαρη που προστίθεται από τον οινοποιό. Αν διάβαζε προσεκτικότερα το άρθρο απ' όπου λογοκλέπτει, θα έβλεπε ότι το αγγλικό πρωτότυπο αναφέρεται σε υπολειμματικό ποσοστό ζάχαρης (residual sugar content).

Στο μούστο, γνωρίζουμε ότι οι ζυμομύκητες, που υπάρχουν άφθονοι στο σταφύλι, τρέφονται με τα σάκχαρα και συμμετέχουν σ' ένα όργιο αναπαραγωγής με τα εξής τρία αποτελέσματα:
α. εκατομμύρια απογόνους (κι άλλους ζυμομύκητες για να συνεχίσουν τον κύκλο)
β. μετατροπή των σακχάρων σε αλκοόλη
γ. διοξείδιο του άνθρακα (αυτό, στην περίπτωση της σαμπάνιας, δεν εκλύεται στην ατμόσφαιρα, αλλά παραμένει στο μπουκάλι)
Όμως, από μία συγκέντρωση αλκοόλης και επάνω, οι ζυμομύκητες δεν μπορούν να λειτουργήσουν, και μάλιστα δεν επιζούν πλέον. Έτσι λοιπόν, ευτυχείς, ευδαίμονες και αρκούντως διονυσιασμένοι, εκμετρούν τον βίο τους, αφήνοντάς μας ένα υγρό με 12% περιεκτικότητα σε οινόπνευμα. Τα σάκχαρα που παραμένουν στο κρασί αυτό (και δεν μετετράπηκαν σε αλκοόλ διότι απλά οι ζυμομύκητες διονυσιασμένοι εξεμέτρησαν τον βίο τους και δεν προκάμανε), είναι η υπολειμματική (residual) ζάχαρη που αναφέρεται στα ποσοστά του πρωτότυπου αγγλικού άρθρου.

Καλό μου παιδί, καμάρι μου (luv, όπως ακούς τις γριούλες ν' αποκαλούν τις νεότερες, αν πας Αγγλία), αφού αντιγράφεις που αντιγράφεις, δεν οφείλεις να καταλάβεις και τι λέει η πηγή της λογοκλοπής σου; Απ' ό,τι βλέπω παραπάνω, μάλλον όχι. I guess not...

Κλείνουμε μ' ένα απόσπασμα από την Παλαιά Διαθήκη, μιά και σήμερα είναι η μέρα του April's Fool.

Answer a fool according to his folly,

lest he be wise in his own conceit.

Proverbs 26:5

ἀλλὰ ἀποκρίνου ἄφρονι κατὰ τὴν ἀφροσύνην αὐτοῦ

ἵνα μὴ φαίνηται σοφὸς παρ' ἑαυτῷ

.

.

.